Στα ανήλια λατομεία της γλώσσας

Εννέα ποιήματα ποιητικής που συνομιλούν με τα ποιήματα για την Ποίηση για τους  μαθητές της Θεωρητικής κατεύθυνσης της Γ΄ Λυκείου και όχι μόνο...

Οι αναλογίες τους  στο δρόμο της αναζήτησης...

Ανέστης Ευαγγέλου,

Ars poetica

To ποίημα δεν είναι τραγούδι,
ανάερη θλίψη για κάτι μακρινό, χαμένο,
έστω με την πιο τέλεια μουσική. δεν είναι
αναμονή του άγνωστου, γοητευτική,
μες στην αβεβαιότητά της, προσδοκία.

Το ποίημα είναι μια ανοιχτή πληγή που τρέχει -
όσο πιο ανοιχτή τόσο καλύτερα. κάνω ποίηση
θα πει τρυπώ το θώρακα μ' ένα νυστέρι
ψάχνω με χέρι σταθερό όπως οι χειρούργοι
γυρεύω την καρδιά και την τρυπώ, χύνω το αίμα
άφθονο μες στις λέξεις- κόκκινο,
ζεστό, το αίμα, όλοι το ξέρουν,
το πιο θαυμαστό, το πιο όμορφο πως είναι πράγμα.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου,

Το ποίημα

Όταν γεννιέται το ποίημα

Να φοβάσαι ποιητή

Να ντύνεσαι γερή πανοπλία

Τις λέξεις να υποψιάζεσαι πάντα

Μη σε χτυπήσουν

Γιατί έτσι παράφορος που γίνεσαι

Την ώρα που το ποίημα πλησιάζει

Μπορεί να μην αντιληφθείς

Πως ένας κίνδυνος σε απειλεί

Ανεμίζοντας σπαθί αστραφτερό

Στον αέρα

Γιάννης Κουβαράς

Ομηρίδες

Διπλά κατάδικοι

οι ποιητές

Κατάδικοί σας δηλαδή

Αλλά και όμηροι

Στα ανήλια λατομεία της γλώσσας

-είλωτες λέξεων-

Πελεκάνε δινήεντα φωνήεντα

Στην πνιγηρή σκόνη του καιρού

-συνεχίζοντας την ομηρία

στα άνυδρα νταμάρια της Σικελίας-

χωρίς ελπίδα να τους ευσπλαχνιστούνε

άμουσοι δήμιοι του σήμερα

Σε ποιον ν’ απαγγείλεις τα επιτύμβιά τους;

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

Επίκληση στο στίχο

Στίχε, που είσαι έτσι δειλός κι άρρωστος πια και δε μπορείς

 ουδ' ως καλάμινος αυλός στο στόμα μου να γίνεις,

 την ώρα τούτη στάσου εδώ, στ αγκάθια της γυμνής φραγής

 και φρόντισε, όσο δύνεσαι, να ΄μ απαλύνεις.

Και φρόντισε, όσο δύνεσαι, με τη σπασμένη σου φωνή,

να πεις μια λέξη ευφρόσυνη κι ίδια με αχόν ανέμου,

φερμένον απ' τις Θάλασσες, που όλο η καρδιά μου νοσταλγεί

 κι απ' όσα δάση ερημικά δεν έχω ιδεί ποτέ μου

Λένα Παππά 

Ο ποιητής

Κι ο ποιητής λόγια βαθιά κι απεγνωσμένα

—μποτίλια στο πέλαγος

μες στους βυθούς των καιρών χαμένη

κι εκείνος που θα τη βρει άφαντος—

τι χρειάζεται στον αιώνα των μηχανών ο ποιητής.

Μέσα στο χρόνο του ναυαγώντας

εγκυμονεί ένα μήνυμα —πρέπει να γεννήσει

—πώς αλλιώς να υπάρξει—

ένα μήνυμα που σχεδόν ποτέ δε φτάνει εγκαίρως

που πότε αργά πότε ποτέ'

ο χρόνος μην έχοντας σέβας έλεος τον απολιθώνει

λησμονημένη προτομή στο πάρκο με τις νταντάδες

—κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων—

ενώ τα λόγια του — μποτίλια στο πέλαγος

ταξιδεύουν να βρουν τον κάποιο τον ένα τον άγνωστο

να τα λευτερώσει μες στην καρδιά του

για να γίνει δικαιοσύνη.

Γιώργος Σεφέρης

Θερινό ηλιοστάσι

Τ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης επίστρεφα μόνο εκείνο που ήσουν.

Τ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,

τη δική σου φωνή

όχι εκείνη που σ αρέσει"

μουσική σου είναι η ζωή

αυτή που σπατάλησες.

Μπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις

αν καρφωθείς σε τούτο τ αδιάφορο πράγμα

που σε ρίχνει πίσω

εκεί που ξεκίνησες.

Ταξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους

άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς

ένιωσες τον πόνο του παλικαριού

και το βογκητό της γυναίκας

την πίκρα του άγουρου παιδιού—

ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο

αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Η ποίηση

Η ποίηση είναι ένα ποτήρι αδειανό

που το γεμίζουμε με το αίμα μας.

Ύστερα το προσφέρουμε στους άλλους

ή δεν το προσφέρουμε αλλά μας το παίρνουν

και το μυρίζουν και το δοκιμάζουν

και μιλούνε για το χρώμα του

και αναλύουνε στο μικροσκόπιο τη σύνθεση του

και το ταξινομούνε σε ομάδες

και βρίσκουνε συχνά μικρόβια

και μας καταδικάζουν.

Η σημασία βέβαια είν αλλού'

η αιμορραγία να συντελείται

κι ό,τι θέλει ας λέει η επιστήμη τους.

0 ποιητής δεν είναι αστρονόμος

μα αστρολόγος"

τ άστρα τον ενδιαφέρουν μόνο

για τη δύναμη τους πάνω στη ζωή

τον έρωτα ή το θάνατο·

κινείται μες στη μαγγανεία

Τάσος Λειβαδίτης,

 Ποιητική

Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο
για σάς χωριάτες, που ήπιαμε μαζί στα χάνια τις χειμωνιάτικες νύχτες του αγώνα
ενώ μακριά ακουγότανε το ντουφεκίδι των συντρόφων μας.

Γράφω να με διαβάζουν αυτοί που μαζεύουν τα χαρτιά απ' τους δρόμους
και σκορπίζουνε τους σπόρους όλων των αυριανών μας τραγουδιών
γράφω για τους καρβουνιάρηδες, για τους γυρολόγους και τις πλύστρες.

Γράφω για σάς
αδέρφια μου στο θάνατο
συντρόφοι μου στην ελπίδα
που σας αγάπησα βαθειά κι απέραντα
όπως ενώνεται κανείς με μια γυναίκα.

Κι όταν πεθάνω και δε θα΄μαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα κι απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού.

Παντελής Μπουκάλας

Ενδεχομένως

                          

Τι στα κομμάτια η ποίηση.

Χρώμα στο χρόνο.

Ναι στο μηδέν — εύκολο αυτό,

μη και δεν,

δυο αρνήσεις μια κατάφαση,

κι ας παν να κόψον το λαιμό τους

οι ετυμόλογοι.

Στο άγριο, ηνίο.

Υνίο του έρημου.

Στο τίποτε πόρος.

Α, ωραίες πολύ μες στο θάνατο τους

οι αντάρτισσες λέξεις.

Τι στα κομμάτια η ποίηση.

Κομμάτια.

Τα κομμάτια σου.

Εσύ τα κομμάτια σου η ποίηση.

Κι αυτό το διαρκώς ανέγγιχτο

όπου μαθητεύεις

και σε κινεί να ξανασμίξεις με τον κόσμο, μήπως εκεί...