Ισημερία σε συμπληγάδες

Ποτέ δεν ξέρεις ποιος κυνηγός σε σημαδεύ­ει. Ποια αιτία ή μόνον αφορμή, θα σε κάνει να διπλώσεις τις σκέψεις που άπλωσες και λιάζεις στα κατώφλια, να τις ξαναμαζέψεις σε ένα μικρό μυστήριο ζωής. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος λόγος θα περάσει ανάμεσα στις καθημερινές συμπληγάδες, σαν το πουλί του Ιάσωνα, για να σου ανακοινώσει είτε ελπίδα είτε απειλή, είτε λύπη απλή. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε συναντήσουν οι Ερινύες και, πότε οι Ευμενίδες, πότε  θα παίξει η μουσική σαν εμβατήριο και πότε σαν μια μικρή και μόνη νότα αποχαιρετισμού. Γι αυτό  έχει σημασία να συνομιλείς με ανθρώπους, να ακούς και να μιλάς, να νιώθεις κυρίως. Να τους χρειάζεσαι και να σε χρειάζονται .Ως παρουσία ή ως σκέψη.

Μερικές φορές ξαφνιάζεσαι για πόσα πράγματα μέσα σου με ευμένεια, παρακαταθήκες από τις εποχές σου , ανθρώπους, γεγονότα, λέξεις, που δεν τα ξέρεις σχεδόν, αλλά σε μια στροφή, σαν προσκύνημα σε απότομο τοπίο, έρχονται στα μάτια σου, ανακαλούνται ως λυτρωτικά νοήματα ή απλώς ως μια ασαφής, θολή ιδέα .Έτσι προχτές· ώρα που πέταγε σαν το πουλί η Κατερίνα – κι αυτή ανάμεσα στις συμπληγάδες μας, σαν διερεύνηση αιματηρή των διαθέσεων του καιρού .Γλυκός καιρός άνοιξης, ισημερία – στη γειτονιά που ο Υμηττός συναντάει τους παλιούς πρόσφυγες και τους τωρινούς εξόριστους της ζωής τους.

Κάποιος είπε για το ποίημα με τις καραμέλες (1) ,αποκαλύπτοντας πόσες υπόγειες σκέψεις, πόσα πολλά δεν μας χώρισαν ποτέ. Γέμισε το απόγευμα μαύρα μάτια κι ένα τρυφερό, συντροφικό  χαμόγελο .Γέμισε τη συγκατάβαση για τις δυσκολίες και την προσδοκία για τις υποσχέσεις που δώσαμε στον εαυτό μας ( και πόσο προσπαθήσαμε να μην τον διαψεύσουμε! ) , σε θολές αίθουσες καπνισμένες ή σε αίθριες πορείες με σημαίες, με ελπίδες και ψεύτικες και γνήσιες. Γέμισε και με τα δεκανίκια από ανάπηρες ημέρες που διεκδίκησαν αρτιμέλεια.

Θέλω να πω πως ενωθήκαμε βαθειά με τόσους ανθρώπους! Τους κληρονομούμε και μας κληρονομούν. Και δεν μπορούμε να ξεριζώσουμε το ανθισμένο γιασεμί της ζωής τους, «είτε βραδιάζει, είτε φέγγει…» 

Θανάσης Σκαμνάκης

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΡΙΝ "

24 Μαρτίου 2012

(1)           Ένα ποίημα  για τις καραμέλες

Μάριο ντε Αντράντε  ( Βραζιλιάνος ποιητής, μουσικολόγος και δοκιμιογράφος )

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα,

 ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα..

 Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:

τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία

αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

 Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις

 όπου συζητούνται, καταστατικά,

 νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,

 γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά

 Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους

που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει

 Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

 Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις

όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

 Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

 Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν

 να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους,

 το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

 Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων

 που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

 Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο..

 μετά βίας για την επικεφαλίδα.

 Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

 Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

 Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

 Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

 Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

 Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

 Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

 Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

 και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν

 μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

 Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

 Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν

να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

 Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν

 πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

 Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω

με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν..

. Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

 Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος

 και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

 Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»


Μόνο Άνοιξη θα μπορούσε να φύγει ένα τόσο όμορφο λουλούδι σαν την Κατερίνα μου.. ..Για να φωτίσει τον Παράδεισο....