ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟ "ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ"

Παρακάτω δίνεται ένα κείμενο για παράλληλη ανάγνωση με το «Αμάρτημα της μητρός μου». Είναι από τη «ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» του Μ. Καραγάτση, του αγαπημένου συγγραφέα των  εφηβικών  μου χρόνων…

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:   Μ. Καραγάτση:   «Η μεγάλη Χίμαιρα

Να συγκρίνετε «το αμάρτημα της μητρός μου» ( το απόσπασμα με την εγκιβωτισμένη αφήγηση του ακούσιου φόνου απο τη Δεσποινιώ ) με το απόσπασμα από τη «Μεγάλη Χίμαιρα» που ακολουθεί: 

(Η Μαρίνα Ρεΐζη  ζει  στη Σύρα, στο αρχοντικό της πεθεράς της, μαζί με την πεντάχρονη κόρη της Αννούλα, ενώ ο άντρας της ταξιδεύει. Παρασυρμένη από τις ανεκπλήρωτες ερωτικές της επιθυμίες, ένα βράδυ φεύγει κρυφά από το αρχοντικό και επιστρέφει τα ξημερώματα, αναζητώντας ερωτική συντροφιά. Το ίδιο βράδυ η κορούλα της πηγαίνει στο δωμάτιο της και μιας και δεν την βρίσκει εκεί,   περιμένοντας τη, κοιμάται στην πολυθρόνα μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο … Ο παγωμένος χειμωνιάτικος αέρας θα αρρωστήσει με πνευμονία τη μικρή, η οποία τελικά θα πεθάνει ,την ίδια βραδιά που η Μαρίνα θα συναντηθεί ερωτικά με τον Μηνά, τον αδελφό του άντρα της… Η πεθερά της Μαρίνας και γιαγιά της μικρής, η Ρεΐζαινα αναλαμβάνει το ρόλο του κριτή – τιμητή για τη νύφη της.

(Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από τη μοιραία νύχτα…)

Γονάτισε πλάι στην πολυθρόνα. Τα ανήσυχα χέρια της έψαξαν το μικρό κορμί. Φλεγόταν στον πυρετό .Αννούλα! Είπε ξανά. Η φωνή της είχε κάτι απ’ τον ρόγχο της αγωνίας. Τράνταξε νευρικά τη μικρή, θέλοντας να την ξυπνήσει. Μα το παιδί ήταν πεσμένο σε βύθος. Ανασηκώθηκε και κοίταξε ολόγυρα με μάτια αλαλιασμένα, σα να μην ήξερε τι να κάνη σα να γύρευε βοήθεια από τα άψυχα και τα’ ανύπαρχτα. Και με μιας, έτρεξε στην πόρτα την άνοιξε και φώναξε: Μητέρα! Μητέρα!

Στο βάθος του διαδρόμου άνοιξε μια άλλη πόρτα. Η φωνή της Ρεΐζαινας αντήχησε ανήσυχη! Τι τρέχει;

Ελάτε γρήγορε. Η Αννούλα δεν είναι καλά!

Η γριά πρόστρεξε όπως είχε σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, με τη μακριά μαύρη της πουκαμίσα.

Τι τρέχει; Τι έχει το παιδί;

Έκανε να πάει κατά την πολυθρόνα, όπου η Αννούλα κειτόταν βουλιαγμένη στο λήθαργο του πυρετού. Κι άξαφνα κοντοστάθηκε. Το σκληρό, το μαύρο μάτι της έφερε ένα γύρο την κάμαρα. Είδε, πάνω στο ανακατεμένο κρεβάτι, το αδιάβροχο και το μπερέ. Είδε τη Μαρίνα ντυμένη με ρούχα τσαλακωμένα, με μορφή ξαγρυπνισμένη και στραπατσαρισμένη. Είδε την εγγονούλα της με τα μασκαράτικα, κοιμισμένη στην πολυθρόνα, δίπλα στ’ ανοιχτό παράθυρο.

Δεν ξεστόμισε λόγο. Η μορφή της ήταν τώρα παγωμένη, σκληρή, λες και χοντροπελεκημένη σε γρανίτη. Έσκυψε και με χέρια που έτρεμαν από λαχτάρα έπιασε το κοιμισμένο παιδί, το ανασήκωσε, το ‘σφίξε στο ξερό της στέρνο. Και δίχως να ρίξει μια ματιά στη νύφη της, βγήκε απ’ την κάμαρα .Η Μαρίνα απόμεινε ακίνητη, παγωμένη. Με μάτι λαφιασμένο είδε τη μαύρη σκιά να χάνεται στο μισοσκόταδο του διαδρόμου, με την Αννούλα στην αγκαλιά. Και κατάλαβε πως το παιδί της έφυγε για πάντα… Το παιδί μου! Στριγγλίζει η Μαρίνα. Το παιδί μου! Αρπάζει το νεκρό κορμί, το πασπατεύει, το αγκαλιάζει, το κοιτάει με μάτια ξέφρενα. Δε θέλει να πιστέψη. Δεν μπορεί…

Τι το κοιτάς; σαρκάζει η γριά. Είναι πεθαμένο το παιδί σου!

Η Μαρίνα σωπαίνει. Κρατάει το μικρό πτώμα πάνω στο γυμνό της στήθος, με χέρια ξυλιασμένα. Κοιτάει πέρα, πουθενά, με μάτι γυμνό από φρόνηση. Τότε η Ρεΐζαινα σκύβει και πλησιάζει το πρόσωπο του Μηνά, που κοιτόταν ασάλευτος κι ανέκφραστος, σα χτυπημένος από κεραυνό. Τον κοιτάει στα μάτια, με μάτια που σπαράζουν από σιχασιά, από μίσος. Και σουρώνοντας τα γέρικα χείλη της, τον φτύνει κατάμουτρα.

Φτού σου! Άτιμε! Αναστήλωσε ξανά το κορμί της. Ανάσανε με λυτρωμό. Και στητή, και μεγαλόπρεπη, και φοβερή βγήκε απ’ την κάμαρα.
(......)

Τη θάψανε το απόγευμα. Ήταν μια μέρα χλιαρή κι ηλιόλουστη. Ο Σορόκος, αφού μάνιασε κοντά ως το μεσημέρι, γύρισε σε Απηλιώτη μαλακό και γλυκό, που ‘δίωξε τα σύννεφα. Η θάλασσα ξαπλωνόνταν βαθυγάλανη και μόλις ανήσυχη…

ΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ…

  Στο "Αμάρτημα" μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της μητέρας δίνεται η εξομολόγηση του ακούσιου φόνου. Έτσι ο αναγνώστης νιώθει να συμμετέχει στα δρώμενα και συμπάσχει με τη μητέρα. Η αφήγηση είναι ρεαλιστική, χωρίς εξάρσεις συναισθηματικές και υπερβολές. Λιτός και παραστατικός ο λόγος της μητέρας περιγράφει τη σκηνή του ακούσιου φόνου με κάθε λεπτομέρεια, αποδίδοντας και τους διάλογους που διαμείφθηκαν  ώστε να μπει ο αναγνώστης και να γίνει πιο ζωντανή η αφήγηση (αλλά και ο αφηγητής Γιωργής) στο κλίμα του τραγικού περιστατικού («Το πλάκωσες γυναίκα, το παιδί μου – είπεν ο πατέρας σου…)

  στη «Μεγάλη Χίμαιρα» η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, ο αφηγητής είναι αμέτοχος στα δρώμενα και έτσι μπορεί και περιγράφει τις κινήσεις, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις όλων των ηρώων του. Η χρήση του διαλόγου έρχεται και εδώ για να κάνει πιο ζωντανή την αφήγηση. Η αγωνία της μάνας, της Μαρίνας περιγράφεται εδώ με περισσότερη συναισθηματική ένταση. «Η φωνή της είχε κάτι από το ρόγχο της αγωνίας

Τα συναισθήματα και  οι ψυχικές εξάρσεις δίνονται με ακρίβεια μέσα από τις περιγραφές του συγγραφέα καταλήγοντας σε τραγικές κορυφώσεις (που δεν έχουν το μέτρο και την απλότητα του Βιζυηνού): «Τι το κοιτάς; Είναι πεθαμένο το παιδί σου…»

Η ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:http://tha.pblogs.gr/files/136254-mothers_touch_3.jpg