Λένε πως οι ποιητές πεθαίνουν με τις λέξεις που δεν προλάβανε να πουν...

 Η ανάρτηση αφιερωμένη στους φίλους μου,    Βάσω και

Γιάννη

 Τα ποιήματα που ακολουθούν  πραγματεύονται, με παράλληλο τρόπο ,τη φευγαλέα και ονειρική φύση της ποίησης, όπως κάνει και ο Γ.Παυλόπουλος στα " Αντικλείδια"

Τασούλα Καραγεωργίου, 

Ποιητική Τεχνολογία ( εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1998):

ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΟΤΕ

μνήμη Παναγιώτη Γαρίδη

Το πιο ωραίο ποίημα δεν γράφεται ποτέ

Αυτοί που ήταν να το πουν

σφραγίζουν τα χείλη τους

και δεν τους παίρνεις λέξη·

κι όταν αυτό ασφυκτιά, αυτοί το καταπίνουν

το κάνουν αίμα και λεπτές μικρές παραφυάδες

-λευκές κλωστένιες μηχανές

παραγωγής χαδιών και τρυφερών βλεμμάτων

Το πιο ωραίο ποίημα δεν γράφεται ποτέ

Αυτοί που ήταν να το πουν

δεν το αποκηρύσσουν·

σφιχτά στα δόντια το κρατούν

-όπως κρατάει στα δόντια τους το κέρμα ο πεθαμένος.

Γιώργης Παυλόπουλος,

από τη συλλογή " πού είναι τα πουλιά;":

Η ΛΕΞΗ

Τυφλός από χρόνια

πάλευε μ' ένα μαύρο κάρβουνο

να γράψει μια λέξη

πάνω στο απόλυτο σκοτάδι.

Καμιά γραφή και καμιά φωνή δε θα μπορούσε ν' αποδώσει το φριχτό νόημα της.

Δε βρισκόταν σε κανένα λεξικό.

Στ' όνειρο του την έβλεπε

αχνά χαραγμένη

μέσα σε σπήλαιο ανεξερεύνητο

 και φοβόταν πώς οι άνθρωποι κάποτε θα την ανακαλύψουν.

Ό ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει.

Μήτε ήξερε γιατί βασανιζόταν να γράψει αυτή τη λέξη.

Σόνια Κούμουρου,

Οι λέξεις και οι Ποιητές

(Ο ενδιάμεσος χρόνος, Λευκωσία 1999)

Λένε πώς οι ποιητές

ξεμοναχιάζουνε τις λέξεις

σ' απόμερα σοκάκια της ψυχής

Τις κάνουν να κλαίνε

να γελάνε να πονούν

Λένε πώς οι ποιητές

ξομολογούν τις λέξεις

κρατώντας τα κλειδιά

των μυστικών

στις μέσα τσέπες

των λυγμών τους

Λένε πώς οι ποιητές

μαγεύουνε τις λέξεις

και γίνονται αγάλματα

καταμεσής του χρόνου

Λένε πώς οι ποιητές

πεθαίνουν με τις λέξεις

που δεν προλάβανε να πουν

να ζήσουν να γευτούνε.

 Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

( απο τη συλλογή "ο θρίαμβος της απώλειας")

Στόν Α.Φ.

Απαντώ στη φωνή σου

στους ανάλαφρους τόνους της ηλικίας σου:

το ποίημα δεν ειν' αυτά που είπαμε 

ούτε τα λίγ' ακόμη που θα ζήσω.

Δεν ειν' αυτά που μου 'δειξες αμίλητος

σα να μην ήτανε δικά σου ουτ' η δική μου

ένδεια

μπρος στους κήπους.

Κοίτα,

η λέξη μόνο βγαίνει

από τη λέξη

κι η ιδιοσυγκρασία της αναβλύζει

ολόκληρη

σα φύση.

Αποτυχαίνω στην ποίηση

όταν συγκεντρώνομαι στην

αιώνια έκφραση

του πρόσκαιρου

καί πληγωμένη

φτιάχνω τά προπλάσματα

της ανημποριάς μου.

Όμως όταν

το μέλλον με χόρτα

με νεύματα, νέφη και στάχτες 

όπως παλιά οι ζωώδεις φύσεις

των ποιητών 

τότε τ' ανάποδα άσπρα μάτια μου

ανθίζουν σαν βολβοί

και γίνονται χρησμοί

οι ελαφροί σου κυνισμοί

της νύχτας.

Γιατί η Ποίηση υπάρχει για  να χορταίνουν οι αισθήσεις και πάλι να διψούν...