Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Για να φύγεις, οφείλεις να λύσεις τα σκοινιά που σε δένουν

 

Ο Δημήτρης Κοσμόπουλος  γεννήθηκε το 1964 στο Κοντογόνι  (Παπαφλέσσα) Πυλίας στη Μεσσηνία. Μεγάλωσε στην Καλαμάτα, σήμερα ζει  και εργάζεται στην Αθήνα.Δοκίμια και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί  σε ευρωπαϊκές  γλώσσες και έχουν περιληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Το 2005 του απονεμήθηκε το Βραβείο Έλληνα Λυρικού Ποιητή (Λάμπρος Πορφύρας) της Ακαδημίας Αθηνών.


Το Κρούσμα, είναι το έκτο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου. Κυκλοφορήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2011, δηλαδή την ημέρα που συμπληρώνονταν ακριβώς 100 χρόνια από την κοίμηση του κυρ Αλέξανδρου της Σκιάθου.

Πρόκειται για ένα ενιαίο ποίημα σε είκοσι τέσσερα μέρη, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν το 1989 στο Άγιον Όρος – όπου βρέθηκε ο ποιητής - και στην Σκιάθο. Το ποίημα ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2009. 

Ο ίδιος δηλώνει πως σε ηλικία 7 ετών η μητέρα του , που ήταν δασκάλα, του έδωσε να διαβάσει Παπαδιαμάντη, και από τότε ο μεγάλος Σκιαθίτης είναι συνεχώς παρών στο έργο του.  Η γενιά μου , δηλώνει, με τον θρυμματισμό όλων των βεβαιοτήτων, διψασμένη,  χρειάζεται να πιεί νερό από μια πεντακάθαρη πηγή σαν αυτή του παπαδιαμαντικού έργου. Αυτό που κομίζει ο κόσμος του Παπαδιαμάντη – σύμφωνα με τον Δ.Κοσμόπουλο - είναι η σαρκωμένη αντίληψη κοινοτικής ζωής ενάντια στο εγώ μας, όπου ο ένας υπάρχει δια του άλλου.

Ο  Κοσμόπουλος σκάβει στις ρίζες κι αναζητά τη συνέχεια σε νεώτερους και παλαιότερους. Οργανώνει δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, μια δική του ποιητική γενεαλογία μέσα από αναγνώσεις που παλεύουν με την εμπειρία του βίου.

 Στο "Κρούσμα" -τίτλος που παραπέμπει σε παπαδιαμαντικά διηγήματα (*) - ο Κοσμόπουλος χρησιμοποιώντας σύμβολα, ονόματα και τόπους από τον κόσμο του Σκιαθίτη, άλλοτε καταφεύγει στον ασματικά ευρύ διασκελισμό ενός εσωτερικά εμπλουτισμένου έμμετρου στίχου και άλλοτε στα θραύσματα εξιστορήσεων από την προσωπική του περιπέτεια και τις ματαιώσεις της γενιάς του.
Στο βιβλίο υπάρχει έντονη η παρουσία των « κοιμηθέντων φίλων», όπως δηλώνει ο ίδιος, αλλά κυρίως η παρουσία του παπαδιαμαντικού κόσμου. Δύσκολο να προσλάβει κάποιος – ουσιαστικά- το ΚΡΟΥΣΜΑ αν δεν έχει διαβάσει τον Παπαδιαμάντη. Αναφορές στη ζωή και στο έργο του είναι συνεχείς στα ποιήματα της συλλογής, αναφορές ακόμη και στην αλληλογραφία του Παπαδιαμάντη με τον πατέρα του και τον Βλαχογιάννη.


Για την παράδοση,  η σχέση του με την οποία συνεχώς δηλώνεται στην ποίησή του , λέει: «Ας δραπετεύσουμε επιτέλους από τις αγκυλώσεις και την αιχμαλωσία που επιβάλλουν οι θεωρητικές μητρομανίες. Κι ας αποτινάξουμε τη σκόνη του σημειωτικού δράματος. Θέλω να πω, του δράματος από την τρομακτική αλλοίωση των κριτηρίων και την αφαίμαξη των σημασιών, την οποία επιφέρει η διόγκωση του τηλεοπτικού και «δημοσιογραφικού» λόγου. Τότε θα δούμε την παράδοση όπως τη βαριά πέτρα που εξαντλεί τους αγκώνες του καθενός μας. Θα αντιληφθούμε επίσης ότι –εάν τη σπουδάσουμε στην προσωπική μας βιοτή αλλά και στην ιστορική σάρκα, στα κρυσταλλώματά της– ως σημερινοί άνθρωποι οφείλουμε να αναμετρηθούμε με τα κύματά της. Ως ζωντανή εμπειρία ή σύντονο απήχημα μπορεί να μας χαρίσει κλειδιά για σημερινές πόρτες ερμητικά κλειστές. Αφού έξω από τη δίκλωνη και στείρα νεοελληνική ελαφράδα (μιλώ για εκείνους που, βροντωδώς αγνοώντας την, βγάζουν φλύκταινες, μολαταύτα ακούγοντας τ’ όνομά της, επειδή ίσως τους γκρεμίζει την καταναλωτική ιδεοληψία, αλλά και για τους άλλους που τη μετατρέπουν σε θερμοκήπιο παρελθοντολαγνείας), αφού, λέω, «όλα τα μεγάλα ζητήματα παραμένουν ανοικτά», κατά τη φράση του Παναγιώτη Κονδύλη. Με άλλα λόγια, η τίμια και αληθινή σχέση με το παραδομένο είναι άρση για τη νοηματοδότηση του σήμερα. Αλλά και του αύριο. Γιατί η δίψα του νοήματος είναι, εντέλει, η κινητήρια δύναμη για τον εξανθρωπισμό της ιστορίας. Στην ύστερη νεωτερικότητα το νιώθουμε επώδυνα, τσαλαβουτώντας στον απέραντο παφλασμό του μηδενός. Για να φύγεις, οφείλεις να λύσεις τα σκοινιά που σε δένουν. Το «πρόσω» προϋποθέτει εκκίνηση και διαδρομή. Οι μη έχοντες ρίζα, είναι πρόσκαιροι, κατά τον ευαγγελικό λόγο.»


Η Ποίηση είναι , για τον Δ.Κοσμόπουλο,  τέχνη  και του νου και της καρδιάς:

« Τι μας έμαθε ο Σολωμός; Πρέπει πρώτα να συλλάβη ο νους και μετά να αισθανθή η καρδιά. Η δυναμική της παράδοσης, για την οποίαν μιλήσαμε, βρίσκεται έξω από τις απόλυτες αυθαιρεσίες των κατακερματισμών που επέβαλε η νεωτερική συνθήκη. Ο άνθρωπος καλείται να επανεύρει την ενότητα και την καθολικότητα των ενεργειών και του προσώπου του, σήμερα όπως πάντα. Ο τρόπος υπάρχει στις συλλογικές πνευματικές εμπειρίες και στον νεωτερικό κόσμο στην ενότητα που φανερώνουν, είτε ως επίτευγμα είτε ως αίτημα, οι ποιητικές μορφές. Κι ο τρόπος είναι η αλληλοπεριχώρηση των λειτουργιών του ανθρώπινου προσώπου. Και καρδιά και νους και αίσθηση λοιπόν αλλά στην προοπτική ενός πεδίου ανοικτού και μεταμορφούμενων σημασιών» λέει ο ίδιος. 

( *ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Τα φαντάσματα ταύτα, στοιχειά, εξωτικά, λογιών-τών-λογιών κρούσματα, δεν έπαυαν να έμφανίζωνται την νύκτα, να έπισκέπτωνται μελαγχολικώς τα ερείπια, να περιφοιτώσιν εις τάς κατεδαφισμένας οικίας [...] και να έχη να του διηγηται ότι είδε τόσα κρούσματα, τόσα στοιχειά, εις το "Ερημο Χωριό, και «δεν ίδρωσε το μάτι του».

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Τά κρούσματα, 1903

Όπωσδήποτε, το κρούσμα έφαίνετο μάλλον παθολογικον ή  άλλο τι.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Έξοχικόν κρούσμα, 1906


Αίφνης ήκούσθη ήρεμον και διακριτικόν κρούσμα εις την θύραν του οικήματος.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Τό Χατζόπουλο, 1912









Κάποια ποιήματά του που ξεχώρισα από την συλλογή ΚΡΟΥΣΜΑ.

Σιγησάτω το κρούσμα.  Σιγησάτω το σώμα, τρεχούμενο
 εν ύδασι μελλουμένοις.

Από τον πόνο και τον σπαραγμό μας κρίνει
ό δι' άγάπησιν άκραν, σάρκα λαβών.
 Για τους άλλους οι αρετές.

Δεν μπόρεσα αγγελτήρια θανάτου βαμμένα
 αντί μαύρα, με χρυσαλοιφές.
Ούτε το βόλεμα μέσα στον θάνατο,
που τόνε λεν ζωή, μπόρεσα· έφυγα,
γύρισα στην πέτρα.

Σιγησάτω τό κρούσμα. Πλοιάριον άνευ πηδαλίου
 στα κατώγια και στα καπνισμένα υπόγεια
 υπό των μαινομένων ίππων καταπεπατημένον
τό τριπλοβασίλειόν μου
-εκεί σε βρήκα, Αλέξανδρε,
Τηλέμαχος, μονώτατος απολειφθείς.

(Άπό Λαγκάδι σ' Άνθηρό και σε Μαυρολιθάρι
κι από την Φτέρη στην Όξυά ποιο κύμα θα με πάρει)

Χάρισμά τους η θάλασσα, αν είναι
αλμυρή, γαλάζια απελπισιά
κατάληξη αδηφάγα.
Άλλο αλωνάκι κι άλωμα
κι άλλο του κλαψομουνισμού το μηδενάκι.
Χάρισμά τους, Αλέξανδρε.

Τότε ήρθε από τους κομματιασμένους ίσκιους φίλων
εκείνο που μέσα μου άναψε και σβήνει
κυλώντας, φεγγαρόφωτο, στου χρόνου τα νερά.
 Εκ τινος ανάγκης και βίας προσήλθον,
 Αλέξανδρε, κρατώντας μαύρα βότσαλα.
 Σιγησάτω το κρούσμα. Στον ήλιο.

(…..)

(Σά μεθύσω πέφτω κάτου και λασπώνουμαι βάνω μπρος τα δυο μου χέρια και σηκώνουμαι)

Στην σιωπή των ασθενών και των βαρέως πασχόντων
, λέξη δεν χώρεσε και μίλημα κανένα.
Φύλαξε το μελάνι, μαύρο δάκρυ των πεσόντων,
 δαρμούς και πυρετούς, χρόνια σακατεμένα.

Τυφλός προφήτης κελαηδά στην γλώσσα των πουλιών
με κομποσχοίνι, συνεχώς, μονολογίστως,
και το παλτό του κουρελού στα δόντια των σκυλιών
-άλλα τα βήματά του αγέρινα. Πρωτίστως

μαζί θα πούνε το τραγούδι - «γειά σου προσφυγιά
 πατρίδα λυσσαγμένη, κακιά Μάνα» -
και βγαίνοντας από το μπαρ θα ξεφωνίζουν τα παιδιά.
Θα ηχεί ένα σήμαντρο και μια σφυρήλατη καμπάνα.

Θα πέσει μεθυσμένος. Πριν σηκωθεί,
θα βρέξει από τον ίσκιο του φτερώματα.
Χνούδια από ημέρες φωτερές. Θα λασπωθεί.
Θα βάλει μπρος τα δυό του χέρια. Θα φυσούν αρώματα.
Μαρτυρεί τώ πατρί, ο τηκόμενος και χαμαί κείμενος,
κουρταλώντας
τήν πόρτα του κελιού του,
στην πιο θλιμμένη τ' ουρανού γωνία,
 σ΄ εκείνο το κατάμερο,
στα κρυορέματα της μουσικής,
που δεν τα βλέπουνε στις πλατείες και στις λεωφόρους
άλλα είναι 'κεί, πάντοτε αναθρώσκων καπνός
 στα σπλάγ­χνα των μεγαλουπόλεων

Μαρτυρεί με σκισμένο μπλού-τζήν, χακί πουκάμισο
με τόσες πέτρες στο χώμα της μνήμης, βάρος πυρφόρο
στ' αριστερά του στήθους
κι όσο ξεσαλωμένοι αγέρηδες τον δρεπανίζουν
τόσο κρούει της παληόπορτας το ξύλο
σερνάμενος, ολονυχτίς,
μετά λύχνου ρεμβάζων,
 κι αναμένει στην κόψη
επιχεομένη ρανίδα εκ Χριστοξύλου,
 υπό σκληροτάτων
ψηλωμάτων του νοός ταλανιζόμενος

Μαρτυρεί τώ πατρί καταλεπτώς τα βάσανα
κι ο θυμός του γίνεται μέλι,
 πλημμυρίζοντας τον κόσμο συγχώρεση
αρπαγμένο αναβλάστημα κλαδί ζωής
έξω απ' τον χρόνο για ν' ανάψει ο χρόνος τα
ην ιερή λαμπάδα του κι ύστερα
φτάνει καθρέφτισμα από νοσταλγικά νερά
 και μες στην λίμνη τους τρέμει
βελανιδίσια φύτρα υπομονής
, ο πάππους-Γιώργης καθι­σμένος μοναχός στο παραγώνι
μαδώντας τα χιονάκια και τα κρούσταλλα
 απ' τό χαραγ­μένο πρόσωπο,
κοιτάζει στις μισοσβησμένες φλόγες
όσους φύγανε στα μαύρα ξένα
ξυπόλητα παιδιά με την ανάμνηση τους
 δέντρο μοναχό
στην αγκαλιά
(…..)
«'Εγώ, σ' αυτόν τον κόσμο, από μικρό παιδί, ήμουνα για
τα χαράμια
και τα τυφλοψώμια, αλλά μονάχα
για να κρατήσω ασημωμένα τα βουνά μου
με ελιές
κι όλους μου τους κόρφους
χλωρά στρωμένους βελάσματα αθώων
 κι αγριάδες
από παιδί μικρό σκέπασα την ψυχή με μαύρο ράσο
κι εκείνοι βλέπανε λερωμένο πανωφόρι

Τι στέκεσαι κι αναμετράς μες στης φυγής μου
τον αντίλαλο,
 όπως ο βράχος,
στα κάματα διψάει φύλλα και δροσερά πουλιά,
τέτοια που μόνο
βάσανα
φωλιάζουνε στων λέξεών μου τα έγκατα
……………………………………..

Εδώ μπορείτε να δείτε μια συνέντευξη του για τον Παπαδιαμάντη:



ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ:

ΠΟΙΗΣΗ

Λατομείο, Κέδρος 2002,
Too νεκρού αδελφού, Κέδρος 2003 (Βραβείο Έλληνα Λυρικού Ποιητή «ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ»,της Ακα­δημίας Αθηνών)
Πουλιά της Νύχτας, Κέδρος 2005
Άνάστασις τού Ανδρέα Ταρκόφσκι, Ερατώ 2008
βραχύ χρονικό, Κέδρος 2009
Κρούσμα, Κέδρος 2010


ΔΟΚΙΜΙΟ
Τα όρια της φωνής (Δοκίμια για την νεοελληνική λογο­τεχνία), Κέδρος 2006
Ή πτήση τού ιπτάμενου (Μιά εισαγωγή στην ποίηση τού Νάσου βαγενά), "Ινδικτος 2007
Ό απόκρημνος λυρισμός: Μελέτες γιά την ποίηση τού Ήλία Λάγιου, Ερατώ 2011


ΠΗΓΕΣ
  • απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις του ποιητή από το διαδίκτυο
  • συνέντευξη στον  Maurizio De Rosa,  camerastyloonline.wordpress.com/2008/07/15
  • Συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή Εφ. «Κυριακάτικη Αυγή», 21 Νοεμβρίου 2004



Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Ένας εξαιρετικός νέος ιστότοπος



Η καλή φίλη και εξαιρετική  φιλόλογος Γεωργία Δημητροπούλου εγκαινίασε ένα νέο ιστολόγιο που υποστηρίζει τα φιλολογικά μαθήματα του Γυμνασίου, με μεράκι και  ευρηματικότητα.


"Τα εν οίκω και εν δήμω" λέγεται και εκεί φιλόλογοι, μαθητές και όσοι αγαπούν τις φιλολογικές αναζητήσεις μπορούν να βρουν πολύ ενδιαφέρον  υλικό και για τις 3 τάξεις του Γυμνασίου .

Θα το βρείτε πατώντας εδώ 

Καλοτάξιδο να της ευχηθούμε!


Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

"ζωγραφία λαλούσα"



Καύσωνας στην πόλη, κι εμείς εδώ...
Πώς να παρηγορηθούμε για τις θάλασσες που αφήσαμε μακριά μας;



Η ποίηση είναι ίσως είναι μια κάποια λύσις...



ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ

Η Παυλίνα Παμπούδη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιστορία – Αρχαιολογία) και παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στη Φυσικομαθηματική Σχολή και ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, καθώς και στο κολέγιο Byahm Shοw του Λονδίνου. Εργάστηκε σαν κειμενογράφος στη διαφήμιση. Σήμερα εργάζεται σαν editor στον εκδοτικό οίκο «Printa - Ροές». Τα τελευταία δύο χρόνια περίπου έχει κάνει δύο δίσκους με το συνθέτη Τάσο Ιωαννίδη και ετοιμάζουν μαζί άλλες τρεις δουλειές με παιδικά τραγούδια. Τραγούδια τους έχουν ερμηνεύσει, μεταξύ άλλων, η Ελένη Βιτάλη, ο Παντελής Θαλασσινός, η Γλυκερία, η Φωτεινή Δάρρα.

Επίσης να σημειώσουμε πως η Παυλίνα Παμπούδη είναι και πολύ καλή ζωγράφος  «Η ζωγραφική είναι ποίηση σιωπώσα η δε ποίηση  ζωγραφία λαλούσα», είχε πει ο Σιμωνίδης ο Κείος,  τονίζοντας τη σχέση αλλά και το ασύμπτωτο των δυο τεχνών...
Έκανε  έκθεση ζωγραφικής , με θέμα,


52 άγραφα παραμύθια 

  52 ζωγραφιές από ιστορίες που δεν έχουν γραφτεί, 52 χρωματιστές μαρτυρίες για σκοτεινά μη γεγονότα και 52 σκηνές και σκηνικά από καταστάσεις που (ίσως) δεν έχουν υπάρξει ποτέ συνέθεσαν την έκθεση ζωγραφικής της


ΕΡΓΑ
 Ποίηση
 Σχεδόν χωρίς προοπτική δυστυχήματος, Ίκαρος, 1971
Τα μωρά των αγγέλων, άσπρα και τυφλά, Ερμείας, 1974
Αυτός Εγώ, Τραμ, Θεσσαλονίκη 1977, Β΄ έκδοση Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1980
Καρτ ποστάλ, Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1980
Το μάτι της μύγας, Κέδρος, 1983
Μαύρο του πράσινου (Επιλογή από τις συλλογές του ’71 και του ’74), Νεφέλη, 1984
Ο Ένοικος, Κέδρος, 1989, 1999
Ιστορία μιας ώρας σε πτυσσόμενο χρόνο, Libro, 1993
Ο Λεπτουργός, Κέδρος, 1997,
Το Μαύρο Άλμπουμ, Κέδρος, 1999
Ποιήματα 71-93, Κέδρος 2001
Το Ημερολόγιο του Διπλού Χρόνου, Κέδρος 2005
Τιμαλφή, (Μικρό Ανθολόγιο με CD) Ροές, 2007
Τα Χίλια Φύλλα, Κέδρος 2009
Το σπίτι στους 40 δρόμους , 2011
 
Πεζά
 Μύθοι, Κέδρος 2001
Χάρτινη Ζωή Ροές, 2003
Πρώτη Ύλη Ροές, 2004
 
Δήθεν για παιδιά:
 
 Δώδεκα κάπως περίεργα παραμύθια, Ερμείας 1975. Β΄ Έκδοση (συμπληρωμένη): Δεκαπεντέμισι κάπως περίεργα παραμύθια, Κέδρος, 1981, Πατάκης 1999, Κέδρος, 2002
Το φανταστικό τσίρκο, Οδυσσέας, 1980. Garzanti, 1981 (ιταλικά), Α.Vallardi, 1989 (ισπανικά, καταλωνικά, εβραϊκά).
Ο Σιγανός που μιλάει με τα πράγματα (νουβέλα), Νεφέλη, 1981. Πατάκης, 1998
Με το Άλφα και το Βήτα, Κέδρος, 1982
Με το Ένα και το Δύο, Κέδρος, 1984,
Η κόκκινη ιστορία, Η μπλε ιστορία, Η κίτρινη ιστορία, Η πράσινη ιστορία, (4 μικρά βιβλία), Libro, 1987
Ο Αποστόλης και η Αναμπέλλα, Libro, 1988
Ο βασιλιάς Βρασίδας ο Β΄, Libro, 1988
Η δεσποινίς Δέσποινα και ο Δράκος, Libro, 1988
Ο γαλατάς και η γοργόνα, Libro, 1988
Το ποντικοβιβλίο, Κέδρος, 1989
Το γατοβιβλίο, Κέδρος, 1989
Το σκυλοβιβλίο, Κέδρος,1989
Ημερολόγιο μόνο για καλές μέρες, Libro, 1992
24 Παραμύθια για γέλια και για γράμματα, Libro, 1993, Ροές 2004
Γατολόγιο, Libro, 1994, Ροές 2003
Η καφέ ιστορία, Η μαύρη ιστορία, Libro, 1994
Η μωβ ιστορία, Η χρυσή ιστορία, Η γκρι ιστορία, Η πορτοκαλιά ιστορία, Η άσπρη ιστορία,
Η πολύχρωμη ιστορία, (6 μικρά βιβλία) Libro 1999
Να ’χαμε και τι να ’χαμε (βιβλίο και CD) Έκδοση Υπουργείου Παιδείας, 1999
Παραμυθοτράγουδα και καληνύχτες, Πατάκης, 2000
Τα 24 παράξενα ζώα του Αλφάβητου, Κέδρος, 2001
Ένα όνομα, μια ιστορία (10 μικρά βιβλία) Πατάκης 2002
Σκυλολόγιο Ροές, 2003
Μέρλιν και Ντολτσέτα Ροές, 2004
Τρελαμένα παραμύθια Ροές 2005

Δισκογραφία
 Οι Έξι Μέρες (Μουσική, τραγούδι Αρλέτα), LYRA, 1970, 2007
Με το ένα και το δύο (Μουσική Πέτρος Δουρδουμπάκης, Κέδρος 1982)
Μελωδόνια (Μουσική Πέτρος Περάκης, τραγούδι Σπ. Σακκάς) ΣΕΙΡΙΟΣ 1986
Λάχανα και Χάχανα/ η προπαίδεια σε τραγούδια (Μουσική Τάσος Ιωαννίδης, τραγούδι χορωδία των Αρσακείων, Γλυκερία, Ελένη Βιτάλη) LEGEND 2009
Λάχανα και Χάχανα / Εδώ Νηπιαγωγείο (Μουσική Τ. Ιωαννίδης, τραγούδι παιδική χορωδία Σπ. Λάμπρου, Φωτεινή Δάρρα, Παντελής Θαλασσινός.) LEGEND 2010


ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟΥΣ 40 ΔΡΟΜΟΥΣ

Σε αυτό το  βιβλίο  της η Παυλίνα Παμπούδη δίνει ποιητικά την αυτοβιογραφία της, αναφερόμενη στους "πεζούς" χώρους που σηματοδότησαν  την ως τώρα ζωή της: συνθέτει μια ολοκληρωμένη  ιστορία, με σχόλια και "διαλόγους" ανάμεσα σε δρόμους,  δωμάτια, έπιπλα, αντικείμενα , στοιχειωμένα στη μνήμη και στη ζωή της, συνομιλεί ζωντανά με συγγενικά πρόσωπα (και πράγματα) που βρίσκονται ακόμα δίπλα της ή έχουν περάσει ήδη σε άλλη διάσταση. Και βρίσκει την αόρατη γέφυρα που συνδέει αδιάρρηκτα και αδιάλειπτα , το χρόνο, τους  ανθρώπους, τους τόπους, τις σχέσεις.
Το βιβλίο έχει σπονδυλωτή ποιητική αφήγηση .Η νοσταλγική –μεταφυσική σχεδόν– παρατήρηση διατυπώνεται με λακωνική ελλειπτικότητα, στον ορίζοντα του στοιχειώδους. Ο στίχος είναι αφαιρετικός, κάποτε μονολεκτικός, με καλή αίσθηση του ρυθμού και αβίαστη ποιητικότητα. «Την πρωτοκαθεδρία έχει η μνήμη· ο ποιητικός λόγος στρέφεται προς τα πίσω και προς τα μέσα, απευθύνεται στο παρελθόν και ανήκει στην επικράτειά του. Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η μέθοδος της Παμπούδη: σαν να «κυκλώνει σημεία σε παλίμψηστο χάρτη», το ποιητικό εγώ περιηγείται στην οικιακή γεωγραφία, επισκέπτεται δωμάτια, συνομιλεί μαζί τους και με ό,τι περιέχουν. Οι κάποτε κατοικημένοι χώροι ζωντανεύουν και η αφήγηση, σαν παραμύθι, μας αποκαλύπτει τους αρμούς και τα θεμέλιά της», διαβάζουμε στην κριτική του περιοδικού  ΔΙΑΒΑΖΩ

Κάποια ποιήματά της που ξεχώρισα:

ΠΟΡΤΑ

  Στο υπέρθυρο οι αριθμοί Αναβοσβήνοντας 4 1 11 115 20 260)

-Σε ξέρω; Ρώτησα την πόρτα

-Είμαι η είσοδος
Για όλες τις εξόδους
 Διάφανη τις νύχτες ασφαλείας το πρωί
Απότο άνοιγμα μου και το κλείσιμο είδες το βάλτο
Τους επισκέπτες το δυστύχημα το χάος έρωτα ή τη μεγάλη άρκτο
Έλα
-Δεν έφυγα ποτέ
-Το ξέρω
Τώρα όμως θα γυρίσεις Απ' την άλλη

Να σπάσεις το λουκέτο  Ν΄ασπαστείς την αλυσίδα

Είναι  απλό είπε η πόρτα

Πρώτα θα καθαρίσεις το χερούλι
Θα κρατήσεις όλα τα αποτυπώματα

Έλα

Να, σ΄άνοιξα

Προχώρα


ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ

(Λάμπα Κάποτε
Στο παιδικό δωμάτιο
 Κάτωχρη τώρα)

-Γεια σου
Σφαίρα κρυστάλλινη
Τι έδειξες από το μέλλον
 Και σε κρεμάσανε εδώ;

(Καμιά απάντηση

Βρίσκω το διακόπτη Ανασταίνεται για μια στιγμή Αιφνιδιάζεται
 Τσιρίζει
Τα εβδομήντα πέντε της κεριά Σβήνει ξανά μεμιάς χωρίς ευχή

Πάλι ημίφως

Προχωρώ)



 Οικογενειακό άλμπουμ

(Πολύ έχουν γεράσει οι  φωτογραφίες τους
Ή έχω πάρει φως εγώ
Ή βρίσκομαι
Στο σκοτεινό θάλαμο ακόμα
Κοιτάζοντας με μάτια ροζ
Πότε θ' αρχίσει το Άλλο να εμφανίζεται)

(Στη μια
 Εκδρομείς
Καμένοι από δυνατή μαυρόασπρη λιακάδα
Χαμόγελα αγκύλες
 Παρενθέσεις στην ανυπαρξία)

-Γεια σας θείοι και θείες
 Δεν σας γνώρισα
 Τι κάνετε;

-Αιώνιοι παραθεριστές σε τόπο αναψύξεως...
 Για λίγο ακόμα αποτυπωμένοι
Στο απόλυτο κενό
 Γωνία
Καβάφη και Κρυστάλλη (ποιητική αδεία)
Στην όποια δόξα τους
 Εξισωμένοι όλοι μας

(…..)

Γραφείο

-Γεια σου γραφείο

Δίχως ρόδες όχημα
Πόσο πολλές διαδρομές
Πενήντα δύο σπίτια εκατό δωμάτια
Σκαρί γερό
Γέρικο κακοπαθημένο
Κουβάλησες αποσκευές εφτά ανθρώπων
Τρεις γενιές

-Σαράκι μέσα μου οι λογαριασμοί του Μωυσή
 Οι πάντα λάθος
Ογδόντα χρόνια πάνω μου το βάρος
 Των αδιάβαστων
 Βιβλίων της Κλεάνθης

Αν με καλοκοιτάξεις
 Θα δεις λεκέδες
Απ' τους χημικούς τύπους του Παύλου
 Θα δεις
Φύλλα και ζουζουνάκια
Γύρω μου να πετάνε
Οι σημειώσεις του Αντώνη

Μα Τι εστί φιλία; Τι θα θέλατε να είσθε; Εκείνα τα Μικρά τα Μυστικά
 Της ΔιαπλασοπούλαςΈλλης
Εκείνα
Όχι πια
Δεν διακρίνονται
-Και τούτα τα ξεγδάρματα κι οι χαρακιές;
-Απ' τα δελτάρια προς τη Μακρόνησο
 Που η Ηρώ έγραψε δύσκολα

-Μες στα συρτάρια σου
Μικρή
Έκρυβα τα ερωτικά μου γράμματα
 -Ναι
Μ' άρεσε ξέρεις
Σα να γινόμουν πάλι δέντρο με πουλιά Πού είναι τώρα;

-Παντού
Τα έσκισα νομίζω

-Τώρα πια δεν κλειδώνουν τα συρτάρια μου
Έγιναν κρύπτες
Όλο παράξενα κτερίσματα:

Ένα κουβάρι σπάγκος χωρίς άκρη
 Συνδετήρες για τ' ασύνδετα
Μια γόμα από σβησμένα λάθη
 Ένα κερί μισολιωμένο
Μεγάλος μεγεθυντικός φακός

Σπίρτα ένα παράσημο
 (Ισως του Λύσανδρου)
Μισό μολύβι
Μια πεντάρα
Βασίλειον της Ελλάδος
 (Έχει μια τρύπα
 Βλέπεις Την Ελλάδα;)
Ένας σελιδοδείκτης με μονόγραμμα
Μια άκουα μαρίνα
Από δαχτυλιδάκι παιδικό
Τέλος
Ένα μεταλλικό κουτί
Πράσινο στρογγυλό
(Κάποτε είχε μέντες για το βήχα
Πέρασε ο βήχας όλα πέρασαν
Τώρα φυλά για την αιωνιότητα κουμπιά
Ρούχων που δεν υπάρχουν)


ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ

 Κρεβάτι

-Όμως εδώ είχα αφήσει το κρεβάτι μου
Κοιμήσεως της Θεοτόκου πρωτοτάξιδο
Πλησίστιο προς την Πλατεία Βικτωρίας
Ελπίδος βουλιαγμένο
Δεν είσαι εσύ
Τι έγιναν οι άνεμοι;
Τι είσαι;

-Το υποζύγιο που ήμουν πάντα Για τα μεγάλα φορτία της νύχτας

-Ούτε και τώρα σε αναγνωρίζω Τι έγιναν τα πόδια σου; Τι είσαι;
-Η δρύινη καταπακτή που ήμουν πάντα (Α ναι
θυμήθηκα το βάραθρο:

Φύλαξε τα παιδιά σου Να μη γεννηθούν Να μην πεθάνουν

Πρόσεξε Πρόσεξε


Πρόσεξε να μην ανασύρεις
Ψυχή ποτέ
Σάρκα

Μονάχα λέξεις
Απ' τα βαθιά κοιτάσματα ύλης προγόνων

Α ναι Θυμήθηκα

Οι πρόγονοι
Απ' τα μονά τους κρεβατάκια
 Έστελναν πάντα στη διπλή την κοίτη μου Μηνύματα)