Δημήτρη Χριστόπουλου, " δημόσιες ιστορίες "

« Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας» , έλεγε ο Φ.Κάφκα. 

Ένα από αυτά είναι το  εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου  « Δημόσιες Ιστορίες» , που θα κυκλοφορήσει  σε λίγες μέρες  από τις εκδόσεις πηγή.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος , καταφέρνει στα 16  διηγήματα  που απαρτίζουν το βιβλίο,  να εμπλέξει  συναισθηματικά τον αναγνώστη  με τον αριστοτεχνικό τρόπο γραφής αλλά και την εκφραστική του δεινότητα. Η ατμόσφαιρα είναι ανεπανάληπτη ,  υφέρπει  μια  διάχυτη μελαγχολία, ένας ελεγειακός τόνος, που με μάγεψε από την αρχή.

    Το βιβλίο μοιάζει με ένα καλειδοσκόπιο απόψεων, ιδεών, οραμάτων ,  διαψεύσεων και προκαταλήψεων  που ξεδιπλώνονται   καθημερινά μπροστά μας.

Με   γλώσσα ζωντανή,  δωρική,  υπαινικτική,  δημιουργεί  εξαιρετικές και έντονες εικόνες που μοιάζουν να στήνουν μια κάμερα μπροστά μας για να παρακολουθήσουμε τα ανθρώπινα: το « χτίσιμο» του φασισμού μέσα μας, τη νεύρωση της επιτυχίας, το « ζύγισμα»  των ανθρώπων, το απάνθρωπο εργασιακό περιβάλλον, τη φτώχεια που παράγει τυφλή βία, τις  μάχες μας και τις  διαψεύσεις μας, την απεγνωσμένη αναζήτηση της αγάπης, την  κατάφαση στη ζωή, τη  νόθα ευημερία, τις  μάταιες ανθρωποθυσίες, τις  αυταπάτες, τις  συνήθειες που σκλαβώνουν, την  ανταποδοτική σχέση μας με τη ζωή την ίδια.

Αριστοτεχνικά εμπλέκεται το στοιχείο του δισυπόστατου και της ισορροπίας ανάμεσα στο  «αληθινό» και στο  «κατασκευασμένο» γεγονός, την ίδια στιγμή που οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες, του έργου δεν χάνουν ποτέ την ανθρώπινη πλευρά τους…

πουαντερί μια  ανάποδη και μια καλή

απόσπασμα

(….)Πού τη θυμήθηκα τώρα τη γιαγιά μου; Καλή της ώρα, όπου κι αν βρίσκεται. Πριν από λίγο άνοιξα την τηλεόρα­ση κι έπεσα τυχαία πάνω σε μια εκπομπή αφιερωμένη στους δερβίσηδες. Πόσο όμορφα στροβιλίζονται. Θαρρώ πως η περιστροφή είναι θεμελιώδης συνθήκη της ύπαρξής μας. Όλα όσα υπάρχουν πάνω στο πρόσωπο της γης συνίστανται από περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια, πρωτόνια και ουδετερό­νια. Όλα περιστρέφονται και το ανθρώπινο πλάσμα ζει μέσω της κυκλικής περιστροφής του αίματος, των κυκλικών εναλ­λαγών της ζωής από την πρώτη στιγμή της γέννησής του. Η γιαγιά μου, όταν έπλεκε, ήταν ένας παράξενος δερβίσης, που αντί να στροβιλίζεται, κουνούσε περιστροφικά τις βελό­νες της, προστατευμένη στο ασφαλές καταφύγιο του δικού της ρυθμού. Δεν είχε σημασία τι έπλεκε. Οι κατά πλεκτόν σαλοί εντέλει πλέκουν το ίδιο πράγμα: γερά πανιά. Κρατάνε τις βελόνες τους σαν κουπιά και ταξιδεύουν πλέκοντας χω­ρίς συγκεκριμένο προορισμό.

Κάποτε διάβασα πως το πλέξιμο και τα χαρτιά είναι τα νη­πενθή για τους ανθρώπους που ο χρόνος τους είναι πολύ λί­γος για ν’ αλλάξουν τη ζωή τους και πολύ μακρύς για να τον υπομείνουν. Η γιαγιά η Πηνελόπη έπλεκε και τραγουδούσε μακρόσυρτους αμανέδες, ξεχασμένους καημούς από τη δική της μάνα την Ανατολίτισσα που έφτασε κοπέλα στην Ελευ­σίνα τον Σεπτέμβρη του ’22, με τη γιαγιά μου στην αγκαλιά της. Κάθε πόντος και ένας μπουρνοβαλιώτικος αναστεναγ­μός: «Αμάν, αμάααν, αμάν, σε βλέεε-έπουν τα ματάαα-κια μου και μου περνάει ο πόνος...».

Καθισμένη τώρα που πήρε να χειμωνιάζει στην κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς πλέκω με το ίδιο νήμα ένα μπορντό κασκόλ για τη δική μου κόρη. Τη ζακέτα την ξήλωσα το βράδυ που η Πηνελόπη έφυγε. Τα χέρια μου κινούνται ρυθμικά, εξή­ντα περίπου κινήσεις το λεπτό, όσοι πάνω κάτω και οι χτύποι της καρδιάς. Ανεπαίσθητα νιώθω ήρεμη, προστατευμένη σε μια μεγάλη αγκαλιά. Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει. Κάθε πόντος και μια περιστροφή. Κάθε πόντος και η ψυχή λίγο λίγο βγαίνει από το σώμα μου. Κάθε πόντος και στροβιλίζο­μαι στην τροχιά της παγκόσμιας αρμονίας, χωρίς υπεροψία και μέθη.