Ποιήματα για την Ποίηση

    

     Γιορτή ποίησης σήμερα , για να ξορκίσουμε τη συννεφιά.... 

            ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΥΚΑΡΗΣ 

 (1925-1982)

Ο θόρυβος του ποιήματος

I

Ακούω το θόρυβο του ποιήματος όπως σκαρφαλώνει απότομα απ΄ το βάθος της καταπακτής αισθάνομαι ακατάσχετη τη διαδρομή του— κάνω κινήσεις για ν αποφύγω την πολιορκία στο λαιμό, την ξαφνική νύχτα στα μάτια, τις σεισμικές δονήσεις του λυγμού.

II

Ακούω το θόρυβο του ποιήματος

και καταφεύγω ανάστατος

στο σωσίβιο χαρτί,

για να περάσουν οι λέξεις

χωρίς συνωστισμό

μία-μία ν΄ ανέβουν την κλίμακα

και να σταθούν απέριττες,

   με τάξη άμεμπτη σιωπηλές, 

   στην  αναπότρεπτη ακινησία τους.

III

Mε ακολουθεί ο θόρυβος του ποιήματος

όπως αποχωρίζομαι

το σωσίβιο χαρτί

μονάχα έμενα ακολουθεί

που γνωρίζω, με λεπτομέρειες,

πόσο επικίνδυνη

υπήρξε η διαδρομή.

ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ 

( 1921- 1985 )

Ο ποιητής

Και άλλης μιας αισθήσεως κάτοχος, έκτης, για τις άπειρες προεκτάσεις της πραγματικότητας. Κάθε διάχυτης, φευγαλέας λεπτότητας επίμονος και προσεκτικός συλλέκτης.

Συντηρητής ακούραστος μεγάλης ποσότητας αισθημάτων και ονείρων. Και πλεονέκτης: δεν του επαρκεί να είναι μόνο δέκτης τόσο ευαίσθητος, θέλει της δεκτικότητας

αυτής αναστροφή. Σε στίχο. 

 Που σκοποί της ζωής του είναι πια. Ολοκληρωτικός.

Γι αυτό κινεί τ΄ αδιανόητα. Και παίκτης

«εν ου παικτοίς» γίνεται συχνά. Πομπός

απ΄  ό,τι δέχεται θα επιστρέφει ασφαλώς περισσότερα.

 Γιατί ο  ποιητής είναι ρέκτης.

                ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

      (1909-1990)

0 χώρος τον ποιητή

Το μαύρο, σκαλιστό γραφείο, τα δυο ασημένια κηροπήγια,

η κόκκινη πίττα τον. Κάθεται, αόρατος σχεδόν, στην πολυθρόνα,

έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του. Πίσω από τα γυαλιά του, πελώρια και περίσκεπτα, παρατηρεί το συνομιλητή του,

στ΄ άπλετο φως, αυτός κρυμμένος μες στις λέξεις του,

μέσα στην ιστορία, σε πρόσωπα δικά του, απόμακρα, άτρωτα,

παγιδεύοντας την προσοχή των άλλων στις λεπτές ανταύγειες

ενός σαπφείρου που φορεί στο δάχτυλο τον, κι όλος έτοιμος

γεύεται τις εκφράσεις τους, την ώρα που οι ανόητοι έφηβοι

υγραίνουν με τη γλώσσα τους θαυμαστικά τα χείλη τους.

 Κι εκείνος πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος, ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια, σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,

ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ' το κεφάλι του

τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης.

«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, —ψιθύρισε μόνος του—

τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος».