ΣΟΛΩΜΟΣ- ΕΝΟΤΗΤΑ 3[20]

  Η φύση είναι το  κατάλληλο σκηνικό για τη διεξαγωγή της μεταφυσικής δράσης.

• Ο άνθρωπος αίρεται από το φυσικό στο μεταφυσικό επίπεδο.

• Η φύση με τη μεταμόρφωσή της, τη σιγή και τη νηνεμία, προετοιμάζεται  να συναντήσει τη μαγευτική ακτινοβολία των  αξιών των οποίων είναι φορέας- των αξιών του κάλλους και του αγαθού ( μέσω της υπερκόσμιας μορφής της Φεγγαροντυμένης). Η σιγή πριν από τη θεία επιφάνεια.

     (Δεν είν’ πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας
   ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας,): συνύπαρξη των τριών στοιχείων, θάλασσα, ουρανός, γη.

Η Φεγγαροντυμένη : όνομα περιγραφικό. Μια γυναικεία οντότητα που είναι ντυμένη με το φως του φεγγαριού ή  το ίδιο το φεγγαρόφωτο έχει πάρει τη μορφή της( ενσωμάτωση του φεγγαρόφωτος)

• Η ομορφιά της Φεγγαροντυμένης είναι θεϊκή, έξω από τα ανθρώπινα μέτρα

    (Έτρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκή  θωριά της,
στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της)

• Η μαγεία συνεπαίρνει και το τοπίο , πέλαγος και ουρανός πλημμυρίζουν με το φως της. Η  οπτασία αλλάζει τη φύση σε ναό ,  τη νύχτα σε μέρα, μαγνητίζοντας τον ήρωα όχι όμως και τη κόρη.

Η αποκάλυψη της ιερότητας και του μυστικού φωτός που κομίζει η φεγγαροντυμένη συντελείται σ’ ένα τόπο μεταθανάτιας γαλήνης. Όλα ακινητοποιούνται, τελούν σε στιγμή βαθύτατης έκστασης και μυστικής μαγείας.

Το ίδιο αποκαλυπτικό σκηνικό συναντάμε και στη « Κίχλη» του Σεφέρη. Εκεί επέρχεται το τέλος του κοσμικού κακού , η έξοδος από το φυσικώς υπάρχειν, η αποχώρηση του δαιμονικού στοιχείου της φύσης για να εισέλθει η Γυναίκα ως έρωτας, ως αγάπη, μέσα σε ένα επίπεδο μυστικό και αποκαλυπτικό όπου όλα μέσα στο κόσμο μεταμορφώνονται και μεταστοιχειώνονται …

 Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη
στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,
σκοτεινὴ κοπέλα-
ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,
ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,
κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες
τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης
ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,
στὸ φῶς-
  καὶ εἶσαι
σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ
τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ
  νὰ κοιτάξεις πρῶτα,
γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ
  καὶ τὸ τιτιβισμάτων πουλιῶν
θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ
  καὶ νότο
θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας
πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.