ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΟΙΗΤΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ

Θανάσης Κ. Κωσταβάρας


ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ ΕΝ ΩΡΑ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ


Εξουθενωτικά δύσκολη  η  τέχνη της ποίησης. Και το μέλλον μονίμως αβέβαιο.

Έρχονται άγριοι άνεμοι, ξεριζώνουν τα δέντρα. Χιόνια σκεπάζουν τα βουνά.
Και τα νερά πλημμυρίζουν τα καρπερά λιβάδια της.

Κι ύστερα πάλι η άνοιξη και τα ξανθά καλοκαίρια. Και το τραγούδι πράσινο μέσα στα πράσινα φύλλα. Καθώς τα πουλιά ξανανοίγουν τις βρύσες τους και τα τζιτζίκια τρελαίνονται ψηλά στα κλαδιά.

Μα η καρδιά του αγλύκαντου, βαθιά μες στο χειμώνα.

Τώρα όλοι ισχυρίζονται πώς το ξέρουν
πώς μια ζωή την πέρασα παλεύοντας με τη γλώσσα.
Ξεσκίζοντας πάνω στα καφτερά της βράχια
τα τολμηρά μου οράματα.

Όμως κανένας δεν ξέρει πώς εγώ από πάντα τα μιλούσα καλά τα ελληνικά. Πώς τα ζούσα με το σώμα
έτσι πως τα είχα πάρει από τη μάνα μου.
Τότε που γλυκά μου μιλούσε και μελωδικά με νανούριζε.

Αλλού λοιπόν ήταν το πρόβλημα.
Έπρεπε τα μεγάλα πάθη και τα υψηλά νοήματα να χωρέσουν μέσα σε κείνα τα μικρά τ άλωνάκια. Σ' αυτά που από τα πριν τα χρόνια οι Έλληνες λίχνιζαν το λόγο. Τραγουδώντας πικρά τραγούδια, ακόμα και στους γάμους τους. Τώρα μαθαίνω πώς με άλλον τρόπο λαξεύουν οι νέοι το στίχο. Άλλες φλέβες χτυπούν, για να εξορύξουν την καίρια έκφραση.

Επόμενο βέβαια.
Αν το τραγούδι σκαλίζεται πάνω στην πέτρα
το σκάλισμα δίνει πρόσωπο στο τραγούδι ,όχι η πέτρα.

Τούτο μόνον πάντως θα ήθελα ως παλαιός και πιστός της μελωδίας διάκονος να τονίσω: διότι μέγας ποιμένας των στίχων ήταν πάντα ο ρυθμός.

Εγώ δοκίμασα όλους τους τρόπους.
Και κακώς «Ή Γυναίκα της Ζάκυνθος» δεν διαβάζεται, ούτε και τώρα, ως ποίημα

(Στο βάθος του χρώματος, 1993)


.

Γιάννης Κοντός


ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ, ΝΟΜΙΖΕ

Μαύρη κηλίδα
στο λευκό πουκάμισο
οι τύψεις του. Νευρικά περπατούσε
με τα φτερά καλά κρυμμένα.
Ασημένια τα μαλλιά και τα χέρια.
Φως πάνω στο φως
και το ποτήρι πάντα άδειο.
Πατούσε χορταράκι
και ήτανε σαν να πατάει κάρβουνο.
Έκανε άνω κάτω τό σπίτι,
για να βρει καμιά κρυμμένη λέξη.
Έψαχνε μέχρι στις ραφές των ρούχων
και στα μποτίνια του. Έψαχνε
στο αχυρώνα και στους δρόμους.
Κοιτούσε το παραμικρό,
το ελάχιστο, το τυλιγμένο
στο κουκούλι του καιρού.
Όλο έφευγε προς τα μέσα του,
προς το σκοτεινό. Αυτός
από συναισθηματική πάθηση
το έβλεπε γαλάζιο.
Στο γαλάζιο έμεινε για πάντα:
αφού τις νύχτες έβαζε απέναντι του,
τον μικρό Διονύσιο και έκλαιγε με λυγμούς.
( Όσο για γράμματα, ακόμη φτάνουν από την Κρεμόνα)

(περ. Ή λέξη, Νοέμ.-Δεκ. 1997)



Νίκος Εγγονόπουλος


Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

η σκιά της λίμνης
απλώνονταν μες' στο δωμάτιο
και κάτω από κάθε καρέκλα
κι' ακόμη κάτω απ' το τραπέζι
και πίσω απ' τα βιβλία
και μες' στα σκοτεινά βλέμματα
των γύψινων προπλασμάτων
ακούγονταν σαν ψίθυρος
το τραγούδι της
μυστικής ορχήστρας
του νεκρού ποιητή

και τότε μπήκε η γυναίκα που περίμενα
τόσον καιρό
ολόγυμνη
μες' στ' άσπρα ντυμένη
κάτω απ' το φως του φεγγαριού
με τα μαλλιά λυμένα
με κάτι μακριά πράσινα χορτάρια μέσα στα μάτια
που κυματίζανε αργά
ωσάν τις υποσχέσεις
που δεν δοθήκανε ποτές
σε μακρινές άγνωστες πόλεις
και σ' άδεια
ερειπωμένα
εργοστάσια

κι' έλεγα να χαθώ κι' εγώ σαν το νεκρό ποιητή με κάτι λουλούδια
π' ανοίγουν το
βράδυ
και κλείνουν το πρωί
με κάτι ψάρια ξερά που κρέμασαν μ' ένα σπάγκο ψηλά
στην καρβουναποθήκη

κι' έτσι να φύγω μακριά
απ' την οχλαγωγή και το θόρυβο του σκοπευτηρίου να φύγω μακριά μες' στα σπασμένα τζάμια και να ζήσω αιώνια
πάνω στο ταβάνι έχοντας όμως πάντα
μέσα στα μάτια τα μυστικά τραγούδια της νεκρής ορχήστρας του
ποιητή

(Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938)


Η ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ       perseus76.yooblog.gr/files/2009/03/in-008-0019.jpg



 Μια πολύ καλή παρουσίαση για τον" Κρητικό" του Σολωμού έχει  επιμεληθεί  η  κ.Αγάθη Γεωργιάδου (Δρ.Φιλολογίας ,συγγραφέας των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γυμνασίου και Λυκείου και σχολική σύμβουλος στη Διεύθυνση Β/θμιας Εκπαίδευσης Αν. Αττικής) Θα τη βρείτε εδώ