Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Λένε πως οι ποιητές πεθαίνουν με τις λέξεις που δεν προλάβανε να πουν...

 Η ανάρτηση αφιερωμένη στους φίλους μου,    Βάσω και


 Τα ποιήματα που ακολουθούν  πραγματεύονται, με παράλληλο τρόπο ,τη φευγαλέα και ονειρική φύση της ποίησης, όπως κάνει και ο Γ.Παυλόπουλος στα " Αντικλείδια"

Τασούλα Καραγεωργίου, 
Ποιητική Τεχνολογία ( εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1998):


ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΟΤΕ
μνήμη Παναγιώτη Γαρίδη

Το πιο ωραίο ποίημα δεν γράφεται ποτέ
Αυτοί που ήταν να το πουν
σφραγίζουν τα χείλη τους
και δεν τους παίρνεις λέξη·
κι όταν αυτό ασφυκτιά, αυτοί το καταπίνουν
το κάνουν αίμα και λεπτές μικρές παραφυάδες
-λευκές κλωστένιες μηχανές
παραγωγής χαδιών και τρυφερών βλεμμάτων

Το πιο ωραίο ποίημα δεν γράφεται ποτέ
Αυτοί που ήταν να το πουν
δεν το αποκηρύσσουν·
σφιχτά στα δόντια το κρατούν
-όπως κρατάει στα δόντια τους το κέρμα ο πεθαμένος.

Γιώργης Παυλόπουλος,

από τη συλλογή " πού είναι τα πουλιά;":

Η ΛΕΞΗ
Τυφλός από χρόνια
πάλευε μ' ένα μαύρο κάρβουνο
να γράψει μια λέξη
πάνω στο απόλυτο σκοτάδι.

Καμιά γραφή και καμιά φωνή δε θα μπορούσε ν' αποδώσει το φριχτό νόημα της.

Δε βρισκόταν σε κανένα λεξικό.

Στ' όνειρο του την έβλεπε
αχνά χαραγμένη
μέσα σε σπήλαιο ανεξερεύνητο
 και φοβόταν πώς οι άνθρωποι κάποτε θα την ανακαλύψουν.

Ό ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει.
Μήτε ήξερε γιατί βασανιζόταν να γράψει αυτή τη λέξη.


Σόνια Κούμουρου,
Οι λέξεις και οι Ποιητές
ενδιάμεσος χρόνος, Λευκωσία 1999)

Λένε πώς οι ποιητές
ξεμοναχιάζουνε τις λέξεις
σ' απόμερα σοκάκια της ψυχής
Τις κάνουν να κλαίνε
να γελάνε να πονούν
Λένε πώς οι ποιητές
ξομολογούν τις λέξεις
κρατώντας τα κλειδιά
των μυστικών
στις μέσα τσέπες
των λυγμών τους
Λένε πώς οι ποιητές
μαγεύουνε τις λέξεις
και γίνονται αγάλματα
καταμεσής του χρόνου
Λένε πώς οι ποιητές
πεθαίνουν με τις λέξεις
που δεν προλάβανε να πουν
να ζήσουν να γευτούνε.

 Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

( απο τη συλλογή "ο θρίαμβος της απώλειας")

Στόν Α.Φ.

Απαντώ στη φωνή σου

στους ανάλαφρους τόνους της ηλικίας σου:

το ποίημα δεν ειν' αυτά που είπαμε 

ούτε τα λίγ' ακόμη που θα ζήσω.

Δεν ειν' αυτά που μου 'δειξες αμίλητος

σα να μην ήτανε δικά σου ουτ' η δική μου

ένδεια

μπρος στους κήπους.

Κοίτα,

η λέξη μόνο βγαίνει

από τη λέξη

κι η ιδιοσυγκρασία της αναβλύζει

ολόκληρη

σα φύση.

Αποτυχαίνω στην ποίηση

όταν συγκεντρώνομαι στην

αιώνια έκφραση


του πρόσκαιρου

καί πληγωμένη

φτιάχνω τά προπλάσματα

της ανημποριάς μου.

Όμως όταν

το μέλλον με χόρτα

με νεύματα, νέφη και στάχτες 

όπως παλιά οι ζωώδεις φύσεις

των ποιητών 

τότε τ' ανάποδα άσπρα μάτια μου

ανθίζουν σαν βολβοί

και γίνονται χρησμοί

οι ελαφροί σου κυνισμοί

της νύχτας.








Γιατί η Ποίηση υπάρχει για  να χορταίνουν οι αισθήσεις και πάλι να διψούν...









7 σχόλια:

  1. alla logia,
    Πάνο,
    Σας ευχαριστώ!

    Πολλά και όμορφα τα ποιήματα ποιητικής στη σύγχρονη ελληνική ποίηση!

    Ευπρόσδεκτες και άλλες ιδέες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω ότι τα πιο όμορφα ποιήματα , τελικά, τα γεννά η ανάγκη των ποιητών να αποδώσουν τον "ανύπαρκτο ορισμό" της ποίησης. Πολίνα μου , είναι οι πιο εύστοχες επιλογές παράλληλων ποιημάτων για τον Παυλόπουλο, που μόνο εσύ θα μπορούσες τόσο εύστοχα να βρεις. Σέυχαριστούμε για την αφιέρωση και για τις ποιητικές οάσεις που μας προσφέρεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βάσω μου ευχαριστώ!

    Είναι και δίπλα μας η Ποίηση, σε μια συνάντηση με φίλους καλούς, αναπνέει μαζί μας του ρακόμελου τη ζέστη και γεύεται αγαπημένα χαμόγελα, καταργώντας τη μοναξιά μας κι αθωώνοντας τις νύχτες και τις μέρες μας…

    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φορές τις λέξεις μόνο κόκαλα τις απαρτίζουν
    αιχμηρά:φωνήεντα.
    Άλλες υπάρχουν μες στη σάρκα των συμφώνων
    την ασπαίρουσα.
    Η λέξη χρόνος, απλώς ανθρώπινη.
    Έχει τα δυο της όμικρον, πανσέληνα τα μάτια σου.
    (Π. Μπουκάλα, Κρόνος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι ωραίο ποίημα Γιάννη μου!
    " η λέξη χρόνος, απλώς ανθρώπινη'...

    Ευχαριστούμε!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή