"Μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου"

Χθες το βράδυ είδαμε με τη θεωρητική κατεύθυνση του Λυκείου μας το 

« Αμάρτημα της μητρός μου», στο θέατρο ΒΑΦΕΙΟ, με πρωταγωνιστές τον Ηλία Λογοθέτη και τη Μαρία Ζαχαρή.

Ήταν δοσμένη με διαφορετική άποψη απ’ αυτήν που είχαμε δει στο Θέατρο Τέχνης. Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει τώρα ο ίδιος ο Ηλίας Λογοθέτης και αυτό αποτυπώθηκε θετικά στο έργο, μιας που φαινόταν να ορίζει απόλυτα τις λεπτομέρειες του χώρου και των κινήσεων πάνω στο ξεδίπλωμα της ψυχής του Γεωργίου Βιζυηνού.Μια σκηνοθεσία που απο μόνη της μιλούσε για τους δαίμονες της ψυχής  του Βιζυηνού!.. 

Είδαμε , λοιπόν,  μέσα από την ανανεωμένη σκηνοθετική ματιά του μια θεατρική ποιητική αφήγηση, την οποία υποστήριζε υπέροχα η μεστή και ποιητική καθαρεύουσα του κειμένου γοητεύοντας ακόμη και τα παιδιά που ήταν μαζί μας εκτός Θεωρητικής κατεύθυνσης!

Ο Ηλίας Λογοθέτης με ιλιγγιώδη τρόπο απέδωσε τον επίσης ιλιγγιώδη τρόπο γραφής και συναισθηματικής έκφρασης του Βιζυηνού· κάποια παιδιά είπαν πως δυσκολεύτηκαν με τη ταχυγλωσσία του, όμως κατάλαβαν πως αλλιώς δεν γινόταν να αποτυπωθούν τα φοβικά σύνδρομα της ταραγμένης ψυχής του συγγραφέα ( και ίσως δε γινόταν να μπει σε όρια ο χειμαρρώδης λόγος ενός… επτανήσιου μεγάλου ηθοποιού!...).

Μας καθήλωσε με την ερμηνεία του ο Η.Λογοθέτης που περιδιάβαινε άψογα και ανεμπόδιστα στο ρόλο του αφηγητή- παιδί που σπαράζει από τη μια, και του ώριμου αφηγητή που ανοίγει μπροστά μας μια ψυχή ρημαγμένη από ενοχές και ματαιώσεις…

Συνταρακτική η Μαρία Ζαχαρή ως Μάνα, με τα δάκρυα να μην στεγνώνουν ποτέ από τα μάτια της· μας συγκλόνισε στη σκηνή που αποχαιρετούσε την Αννιώ με το υπέροχο μοιρολόγι που τραγούδησε με τη συνοδεία της φωνής του μουσικού Ν. Ψαριανού.

Ένα μοιρολόγι που συνέθεσε η ίδια η Μαρία Ζαχαρή, μέσα από μια περιδιάβασή της στο χώρο του δημοτικού μας τραγουδιού!

Θα το μοιραστώ μαζί σας, μιας που και η ίδια με ευγένεια  μου το παραχώρησε : 

«αηδόνια της ανατολής και σεις πουλιά της δύσης

λαλήστε να ξυπνήσετε τη νιά όπου κοιμάται.

Ξύπνα πουλί μου να μου πεις

πότε σκοπεύεις να’ρθεις.

Πού πας δενδρί, πού πας ανθί,

πού πας χρυσό κλωνάρι,

πού πας διαμάντι να κρυφτείς,

της γης μαργαριτάρι…

Παιδάκι μου τον πόνο μου πού να τον απιθώσω,

αν τον αφήσω στα κλαριά τον παίρνουν τα πουλάκια,

κι αν τον σφαλίσω στην καρδιά

γρήγορα σ’ ανταμώνω…»

Οι "οφθαλμοί μας επληρώθησαν δακρύων"...

και η σιωπή  μας  πήρε το μπόι που της έπρεπε για να περιγράψει την μοναδικότητα της Ιερής Συγκίνησης που νιώσαμε...