" Διαγώνισμα" για...γονείς, δασκάλους και μαθητές. Για όλους μας

ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ Ι

                                                    Τώρα θα την ακούσουμε;

 Με αυτόν τον τίτλο η βρετανική Guardian αναδημοσίευσε   το άρθρο της Ειρήνης Τριανταφύλλου, η οποία έχασε τη ζωή της στα Μάλγαρα,  τον Ιανουάριο του 2014 , όταν το ΚΤΕΛ το οποίο επέβαινε συγκρούστηκε με φορτηγό. Η Ειρήνη Τριανταφύλλου είχε γράψει το άρθρο πριν από πέντε χρόνια με αφορμή την 'ΙΓ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων και είχε δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες.

                                    «Όνειρα και επαναστάσεις»

(  ήταν ο τίτλος του δικού της  άρθρου )

              Τα όνειρά μου είναι η προϋπόθεση ή η βάση - αν θέλετε – της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Εξάλλου η πραγματικότητα που μου προτείνετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.
              Όλοι μας, αλλά κυρίως όλοι σας, παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν; Ανθρώπους που νοιάζονται για σας δεν μπορεί παρά να έχετε, όμως επιστήθιους φίλους που μπορείτε να τους εκμυστηρευτείτε τις ανησυχίες σας, τα προβλήματά σας, δεν έχετε. Πολλές φορές - και έχετε δίκιο σ' αυτό - η διάθεση να μοιραστείτε μυστικά έχει αποβεί εις βάρος σας. Οι σύγχρονοι ρυθμοί δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους ανοίγματα, όχι μόνο λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως γιατί η εμπιστοσύνη «επερίσσευσε».
         Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!
     Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα! , θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.
          Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.
       Και μέσα σ' όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας.
       Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).
       Για σας αγνοούμε την ιστορία μας, δεν έχουμε ιδανικά αλλά έχουμε βαπτίσει ιδανικό τον υλικό ευδαιμονισμό μας. Για σας δεν αντιμετωπίζουμε με τον δέοντα σεβασμό τις εθνικές επετείους, δε γνωρίζουμε τα ιδανικά της γενιάς του Πολυτεχνείου ή τα γνωρίζουμε τυπικά και θεωρητικά, για να γράψουμε καλή έκθεση, αν και όταν μας ζητηθεί από σας. Μέσα σ' αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.
      Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ' αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες. Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ' αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.
        Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ' αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών. Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ' αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.
       Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ' αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ' επιλογήν μου. Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ' ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας. Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια». Ονειρεύομαι μ' αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.
        Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
      Η επανάστασή μου έχει αρχίσει...
        Την ακούτε;;»

ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΙ

Η μοναξιά του μαθητή

     Είχα πάντοτε την απορία τι να σκέφτεται ένας μαθητής μέσα στην τάξη. Τι έχει στο μυαλό του, όσο κρατάει το σαρανταπεντάλεπτο της παράδοσης. Πέρασαν πολλά χρόνια, από τότε που ο ίδιος βίωνα τις δικές μου μοναξιές και ανυπομονούσα ν΄ακούσω το κουδούνι. Τότε δούλευε μέσα μου, το ένστικτο της εφηβικής «αυτοσυντήρησης» και δεν είχα καιρό για αναλύσεις. Ό τι κι αν σκέφτεται, πάντως, το σίγουρο είναι πως αισθάνεται μόνος. Βρίσκεται μέσα σε εικοσιπέντε άτομα αλλά όλα τα βιώνει ολομόναχος. Κι αυτό γιατί το σύνολο των προγραμμάτων της εκπαιδευτικής διαδικασίας στήνουν το μαθητή απέναντι στο δάσκαλο, αγνοώντας συλλογικότητες, κοινές δράσεις, συμμετοχικές διαδικασίες και ομαδικές εργασίες. Περιμένει το διάλειμμα να βρεθεί στην παρέα της αυλής , να ανταλλάξει ένα ελεύθερο βλέμμα, να μιλήσει με τους άλλους, να κινήσει το σώμα του, να βγει από μέσα του η «απαγορευμένη» ενέργεια της ψυχής.

     Ο νέος άνθρωπος έχει σώμα, πνεύμα και ένστικτα. Όλα αυτά δεν μπορεί να τα «προστατεύει» παθητικά από τους άλλους. Όταν το σχολείο λέει πως θέλει να αναπτύξει την προσωπικότητα του μαθητή και να τον κοινωνικοποιήσει, θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την καλλιέργεια της πολιτικής του συνείδησης. Είναι σαφές ότι, θεσμικά, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έμεινε δεκαετίες πίσω . Όλα αυτά που θα βοηθούσαν να χτίσουμε πολιτισμό και να εξελίξουμε τη δημοκρατία πεθαίνουν μαζί με τη δημιουργικότητα του μαθητή, στις σχολικές τάξεις. Η αβάσταχτη μοναξιά των νέων ανθρώπων έφερε και την απομόνωσή τους στην πολιτική ζωή. Τα παιδιά διδάσκονται αρχές αλλοτρίωσης, όπως χρησιμοθηρία με τους βαθμούς, ατομικές διακρίσεις με υποβάθμιση του συμμαθητή, αδιαφορία για την κοινή προσπάθεια και απαξίωση για τον κόσμο των συναισθημάτων, της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας και της δημιουργική ανάτασης.

           Η μοναχική «εξατομικευμένη» αντιμετώπιση του μαθητή, που τρέφει την αρρωστημένη πολιτική του στάση στο μέλλον, πρέπει να αλλάξει. Αν όλα τα μαθήματα οργανωθούν πάνω σε projects, το ομαδικό πνεύμα θα καταπολεμήσει το ναρκισσισμό, τον ατομικισμό και τη «χαρά» απ΄την αποτυχία του άλλου. Μια καλύτερη οργάνωση των εκλογών για το δεκαπενταμελές, με ενημέρωση, διάλογο, παρουσίαση θέσεων, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και σεβασμό στις διαδικασίες, θα ωρίμαζε την κουλτούρα της δημοκρατικής επικοινωνίας. Ο υποχρεωτικός για όλους, σχολικός αθλητισμός θα έδινε ρόλο και στον τελευταίο μαθητή. Η ομάδα που προσπαθεί να νικήσει είναι μια «πολιτική κοινότητα», με κοινές αρετές, όπως συλλογική δημιουργία, αλληλεγγύη και κανόνες συνύπαρξης.

         Γενικότερα, το σχολείο πρέπει να στραφεί στην ομάδα και μέσα από εκεί να αναδείξει το άτομο. Δεν είναι δύσκoλο να θεσμοθετηθεί και η συλλογική αξιολόγηση μαζί με την ατομική.Γιατί δηλαδή, να μην υπάρχει βαθμός στον έλεγχο και για την ομάδα του project στην οποία συμμετείχε ο μαθητής; Τι όμορφο θα ήταν να πανηγυρίζει η ομάδα που πήρε τον καλύτερο βαθμό στη φυσική ή που έφτιαξε την καλύτερη εφημερίδα του σχολείου! Πως περιμένουμε να λειτουργήσουν κοινότητες και συλλογικά συμφέροντα, όταν ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του;
     Ο μαθητής πρέπει πρώτα να γίνει πολίτης και μετά να φτιάξει πολιτισμό. Πρώτα να μάθει να ζει δημιουργικά με τους γύρω του και μετά να γίνει ευτυχισμένος μέσα στη δημοκρατία του. Ο κόσμος άλλαξε και για να είσαι ανθεκτικτός στις προκλήσεις, χρειάζεσαι «όπλα» ισορροπίας και αντιμετώπισης των σύγχρονων κινδύνων.

          Ο μαθητής στην Ελλάδα, περνάει πάνω από δέκα χιλιάδες ώρες μοναξιάς, ακουμπώντας σ΄ ένα θρανίο. Προετοιμάζεται να προσομοιώσει την κάθετη σχέση με το δάσκαλο, στην κάθετη σχέση του πολίτη με το «μεσσία» πολιτικό. Όταν δεν υπάρχει ομάδα να προστατεύσει το άτομο, τα βέλη της παραπλάνησης χτυπούν πιο εύκολα κι αποτελεσματικά... Γι αυτό το λόγο χρειάζεται την «παρέα» στο διάβασμα, στο διάλογο, στην έρευνα , στο στόχο και στο αποτέλεσμα. Eίναι ώρα να μπουν στο σχολείο μαθήματα επικοινωνίας, αισθητικής αγωγής, σύνδεσης με τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικής αγωγής, καινοτομίας και παραγωγικών σχεδίων. Είναι καιρός για πολλά πλάνα προσομοίωσης της σύγχρονης πραγματικότητας.

       Μήπως η  μοναξιά του μαθητή  μπορεί να «σαπίσει» τη δημοκρατία μας;  Όσο κι αν διορθώσουμε την οικονομία, όσο κι αν βελτιώσουμε τους θεσμούς, χωρίς συλλογικό και καινοτόμο σχολείο, τίποτα δε θ΄αλλάξει. Οι κοινωνίες πεθαίνουν κάποτε, από την «πλήξη» των πολιτών τους...

Άρθρο του Αντρέα Ζαμπούκα,  εκπαιδευτικού,   protagon.gr 10/ 2/ 2013

ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΙΙ

Ένα παραπέτασμα από πράσινο

 Γιουντόρα Γουέλτυ

        Ο κήπος της κυρίας Λάρκιν ήταν μια τεράστια έκταση  με πυκνή βλάστηση  που κατηφόριζε στην πλαγιά του λόφου , πίσω από το μικρό λευκό σπίτι , όπου τώρα πια, από τότε που πέθανε ο άντρας της ζούσε ολομόναχη . Ο ήλιος κι η βροχή που βαρούσαν ανελέητα τη γη ολόκληρο το καλοκαίρι  δεν την είχαν εμποδίσει να καταγίνεται καθημερινά με τον κήπο της . Τώρα το εκτυφλωτικό φως   τσάκωνε σαν την τσιμπίδα την ασουλούπωτη, μικροφτιαγμένη φιγούρα με την παλιά ανδρική φόρμα , με διπλωμένα τα μανίκια και τα μπατζάκια, και την απομόνωνε από το πυκνό φύλλωμα  κάνοντάς την να φαντάζει αλλόκοτη και κίτρινη εκεί που δούλευε με μια τσάπα ακάματη , ατημέλητη και ατρόμητη .

            Κλεισμένος ολόγυρα από φυσικό φράκτη , ψηλό ίσα με ένα τοίχο, και ορατός μόνο από τα γειτονικά παράθυρα των επάνω ορόφων,  τούτος ο κεκλιμένος κήπος, ζούγκλα κανονική , πρέπει να χε γίνει τόσο οικείος στην κυρία Λάρκιν , ώστε πολύ πιθανόν ούτε να της περνούσε από το μυαλό τόπος αλλού .

       Δούλευε ασταμάτητα    , σχεδόν αθέατη, βυθισμένη σε πυκνά , ακατάστατα, κατηφορικά παρτέρια. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ακραία ευφορία του κήπου της ήταν εμμονή και πρόκληση για την κυρία Λάρκιν. Μόνο με την αδιάλειπτη  ενασχόληση μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τούτο το βαθύ μαύρο χρώμα. Μόνο κλαδεύοντας χωρίζοντας , αραιώνοντας και δένοντας σε συστάδες τα λουλούδια και τους θάμνους  κατάφερνε να τα εμποδίσει να ξεφύγουν από τα όριά τους  και να πολλαπλασιαστούν ανεξέλεγκτα . Εννοείται ότι η καθημερινή βροχή καλοκαιριάτικα ενέτεινε αναπόφευκτα  την επαγρύπνησή της  και την ήδη υπερεκχειλίζουσα δραστηριότητά της. Κι όμως η κυρία Λάρκιν σπάνια κλάδευε , αραίωνε , έδενε….. Έδινε ως ένα βαθμό την εντύπωση  ότι δεν επεδίωκε τόσο να υπάρξει τάξη στα φυτά της , όσο το να επιτρέπει την ανεξέλεγκτη βλάστηση , θαρρείς κι ανέκαθεν αποτολμούσε συνειδητά το λίγο πιο πέρα , λίγο πιο βαθιά στης ζωής της τον κήπο .

         Φύτευε ό,τι λογής λουλούδι έβρισκε ή μπορούσε να παραγγείλει από κάποιον κατάλογο – φύτευε μαζικά και βιαστικά , χωρίς να κάθεται να σκεφτεί τι θα ξεκούραζε το μάτι ή έστω και την αρμονία των χρωμάτων . Τι στόχο είχε όλη αυτή η κοπιαστική δουλειά που πατούσε η κυρία Λάρκιν στον κήπο της, ήταν αδύνατον να καταλάβουν οι γείτονές της.  Είναι αλήθεια ότι  ποτέ της και σε κανέναν τους δεν έστειλε έστω ένα από τα πανέμορφα λουλούδια της.  Οι γείτονες αρρώσταιναν, πέθαιναν κι εκείνη να μην στέλνει  ούτε ένα λουλουδάκι ….

          [….]   Εκείνο το απόγευμα  σκυμμένη κάτω από τον ήλιο τσάπιζε  κοφτά, σβέλτα , ακούραστα . Για μια στιγμή σήκωσε το κεφάλι της το έγειρε καταπίσω  , να ρίξει μια ματιά στον εκτυφλωτικό ουρανό . Το στόμα της ήταν μια κοφτή γραμμή . Ο κόσμος έλεγε ότι δεν άνοιγε το στόμα της .

       Όμως η ανάμνηση την έζωσε  χωρίς έστω μια νύξη προειδοποίησης ή απελπισίας. Σαν κάποιος να άνοιξε απότομα την αυλαία που έκρυβε μια μικρή σκηνή, αντίκρισε ξαφνικά την μπροστινή βεράντα του λευκού σπιτιού , τον σκιερό δρόμο που περνούσε από μπροστά  και το μπλε αυτοκίνητο με τον άντρα της  που γύριζε από τη δουλειά να πλησιάζει . ήταν μια μέρα του καλοκαιριού, μια μέρα πέρσι το καλοκαίρι  .Καθώς σκάλιζε το χώμα , ξανάβλεπε το δέντρο που θα έπεφτε. Χωρίς απολύτως καμιά προειδοποίηση . Να όμως που το τεράστιο δέντρο, η ευωδιαστή φλαμουριά , ξαφνικά έγειρε  σκοτεινή κι αργοκίνητη σαν σύννεφο πέφτοντας  προς τον άντρα της .  «Δεν μπορεί να χτύπησες» . όμως το δέντρο είχε πέσει κι είχε βρει το αυτοκίνητο ακριβώς στο σημείο που θα άφηνε τον οδηγό στον τόπο . Ήταν απίστευτο αυτό το δυστύχημα, εφ όσον η αγάπη της για τον άντρα της τον προστάτευε.

        Συνέχισε να τσαπίζει το χώμα που ράγιζε , να τσακίζει τα όλο χυμούς αγριόχορτα . Σε μια στιγμή συνειδητοποίησε ότι η μόνη κίνηση που συνεχιζόταν σ΄ολάκερο τούτον τον τόπο , που είχε πάψει να κινείται , ήταν η δική της .Δεν φυσούσε καθόλου  Τα πουλιά είχαν σωπάσει  .

 [ απόσπασμα ] 

 Από την  εξαιρετική  συλλογή διηγημάτων της Γιουντόρα Γουέλτυ «Το μεγάλο δίχτυ»

 

                                            (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Καστανιώτη )

ΘΕΜΑΤΑ

Α) Να αποδώσετε συνοπτικά τους τρόπους  μέσω των οποίων το σύγχρονο σχολείο μπορεί  να αναδείξει και να προωθήσει τη συλλογικότητα και τη συνεργασία  στην εκπαιδευτική διαδικασία , όπως αυτοί παρουσιάζονται στο κείμενο 2 .( 60 – 70 λέξεις ) 

Μονάδες 15

Β1 ) Με βάση τις σχετικές αναφορές  στα κείμενα 1 και 2 , να γράψετε στο τετράδιό σας δίπλα στο γράμμα που αντιστοιχεί σε κάθε περίοδο λόγου τη λέξη Σωστό, αν το περιεχόμενό της είναι σωστό, ή τη λέξη Λάθος, αν είναι λανθασμένο

                 α) Στο κείμενο 1 διατυπώνεται ή άποψη ότι η υπερβολική ενασχόληση του σύγχρονου ανθρώπου με τη διαδικτυακή επικοινωνία τον οδηγεί στην μοναξιά

β) Στο κείμενο 1 καταγγέλλεται η χρησιμοθηρική αντίληψη ζωής και η έλλειψη φιλαλληλίας

γ) Σύμφωνα με το κείμενο 2 το ομαδοσυνεργατικό πνεύμα απουσιάζει από το σύγχρονο σχολείο

δ) Σύμφωνα με το κείμενο 2 η μοναξιά των σύγχρονων νέων δεν επηρεάζει τη στάση τους απέναντι στην πολιτική ζωή 

ε ) Σύμφωνα με το κείμενο 2 η σφυρηλάτηση της πολιτικής συνείδησης αποτελεί προϋπόθεση για τη δημιουργία πολιτιστικής ταυτότητας

Μονάδες 10 

Β2 ) Η αναδημοσίευση  του  άρθρου της Ειρήνης Τριανταφύλλου  στη βρετανική εφημερίδα  Guardian έχει  ως τίτλο   « Τώρα θα την ακούσουμε;» . Το άρθρο που έγραψε η ίδια, με αφορμή την 'ΙΓ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων , έχει ως τίτλο τη φράση «Όνειρα και επαναστάσεις» . Να δείξετε τη νοηματική σχέση που έχουν και οι δύο τίτλοι με το περιεχόμενο του κειμένου 1

Μονάδες 15

Β3)  Η συντάκτης του κειμένου 1  επιχειρεί  α) την ευαισθητοποίηση  των αναγνωστών  για τα οράματα και τις προσδοκίες των νέων ανθρώπων  και  β)  να καταγγείλει  την επικριτική , άδικη και αυστηρή στάση των ενηλίκων απέναντι στους νέους . Να βρείτε  δυο  εκφραστικούς τρόπους με τους οποίους  επιτυγχάνει αυτές τις προθέσεις της ( δύο τρόπους για την κάθε πρόθεση )

15 μονάδες

Γ)   Ποιο είναι το κεντρικό  θέμα του  διηγήματος  της Γιουντόρα Γουέλτυ      και ποιο είναι το κυριότερο ερώτημα που αναδύεται από αυτό ; Πώς «απαντά» η  συγγραφέας;  Στην τεκμηρίωση της ερμηνείας σας να χρησιμοποιήσετε  συγκεκριμένους κειμενικούς δείκτες. (περίπου 200 λέξεις)

Μονάδες 15

Δ) Στο κείμενο 2 ο συντάκτης αναφέρει πως ο μαθητής  «βρίσκεται μέσα σε εικοσιπέντε άτομα αλλά όλα τα βιώνει ολομόναχος» . Εσείς συμφωνείτε  ή  διαφωνείτε  με αυτήν την θέση ; Να παρουσιάσετε τεκμηριωμένα την προσωπική σας άποψη σε ένα άρθρο 300-350 λέξεων που θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του σχολείου σας. 

Μονάδες 30