Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Τρία μερόνυχτα τον έψαχνε μέσα στο πλήθος
Στην αγορά, στα καταγώγια και στα γυμνάσια
Η μάνα του η ανύμφευτη η Αγγέλικα
κι εκείνος
Ποιος να το φανταζόταν για 'έναν μπάσταρδο
Για έναν άξεστο δεκαεφτάχρονο νησιώτη
Κάτω άπ' τους ιστορημένους θόλους του Ναού
Ν' ακούει με κατάνυξη τους σεβάσμιους γέροντες
To Santo Rossi, τον εξόριστο της liberta
Τον Alessandro Manzoni, το δάσκαλο της αρετής
Τον Bernardo Bellini, το μάστορα της γλώσσας
Κι άλλους πολλούς και πάνω άπ' όλους
To Monti, το Vincenzo Monti
Τον ιεροφάντη της ποίησης.
Κι αίφνης να στήνει το κορμάκι του ανάμεσο τους
Να ψέλνει μια τερτσίνα από το Βιβλίο των Cantos
Και να ρωτά και να ξαναρωτά για το απόκρυφο της νόημα
Για το χυμένο άρωμα που υπάρχει πέρα από το νόημα
Κι εκείνοι να του αποκραίνονται κι αυτός να επιμένει
Και να τολμά να συζητεί μαζί τους για τις αποχρώσεις
του νοήματος, το φως
Που υπάρχει έξω από το ποίημα
Κι όλοι να τον θαυμάζουν για τη φρονιμάδα του
Κι ο Santo Rossi χτυπώντας τά χέρια
—Ο Greco
Tu farai dimenticare il nostro Monti —κι ο Monti
Ό Vincenzo Monti αλλάζοντας χρώματα
-Υακυνθηνέ
Δε φαίνεται να σε λείπουν ολότελα οι γιάκυνθοι
Κι αν θες τη συμβουλή ενός πάτερα
γένου κριτικός
Θά 'σαι ο ιδανικότερος ερμηνευτής του έργου μου
Μ' αν θέλεις σώνει και καλά να γίνεις ποιητής
Άξιος να διαβείς την Ωραία Πύλη
Δεν πρέπει να συλλογίζεσαι τόσο
Να αισθάνεσαι πρέπει να αισθάνεσαι
Κι είπε τη λέξη αισθάνεσαι με μια βαθειά ανάσα
Κι όπως αγγίζει ένας ιερέας το ευαγγέλιο
Ακούμπησε το χέρι στο σημείο της καρδιάς
Με την Καρδιά.
Με την καρδιά —με το αίμα της καρδίας
γράφει ό ποιητής τους στίχους του
Με την καρδιά —με το αίμα της καρδιάς
σώζει ο άντρας την τιμή του
Με την καρδιά —με το αίμα της καρδιάς
σμίγει ό πιστός με το θεό του
Μην πεις ποτέ σου στην καρδιά σταμάτα ως εδώ
Εδώ το επιτρεπτό, εκεί το ανεπίτρεπτο —ποτέ
Δε θα σου πει ποτέ η καρδιά μην προχωρήσεις ως εκεί
Εκεί το ανέφικτο ,εδώ το εφικτό
Κι ο νους
Είναι θανάσιμο αμάρτημα στην ποίηση
Ενάντια στη φύση της ποίησης
Με το νου
Μπορεί ν απομονώνεις έξοχες στιγμές
Δε θα μπορέσεις όμως να συνθέσεις το Χρόνο
Μπορεί να φτιάχνεις άψογες κολόνες
Δε θα μπορέσεις όμως να οικοδομήσεις τό Ναό
Με το νου
Δε θ' αναστήσεις απ' τα κόκκαλα τη λευθεριά
Με την ΚΑΡΔΙΑ —Και με το ΝΟΥ
Απάντησε ευθύς ο Νέος Ποιητής
Με σεβασμό αλλά και σιγουριά που τη βεβαίωναν
οι χτύποι της καρδιάς του —με το νου
Πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νους
Κι έπειτα η καρδιά θερμά να αισθανθεί
Ο,τι ο νους εσυνέλαβε —κι ο Λόγος
Κι όπως μιλούσε, το κορμάκι του Μετακινήθηκε προς την Ωραία Πύλη Και, εν αρχή ήν ο Λόγος, είπε Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν Και Θεός ήν ο Λόγος.
Γενάρης 1978
(Πόρφυρας, 1978)
ΥΠΕΡΟΧΟ !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή