Μια ευχή και κάτι παραπάνω

Ερωτήματα αγωνίας από μαθητές « τι θα πέσει κυρία;»

Διευκρίνιση πρώτη: η μαντική μου τέχνη αναλώνεται σε κάτι όνειρα που η γιαγιά μου μού έμαθε να εξηγώ!

 Διευκρίνιση δεύτερη: το μόνο που ξέρω είναι να αναγιγνώσκω τις δικές μου επιθυμίες...

Και για του ονειρικού λόγου το αληθές , σας λέω πως στον ύπνο μου είδα τον Εγγονόπουλο!

Αν ο λόγος είναι περί της αθέατης επιθυμίας  , τότε ο Σκιαθίτης «ποιητής»  θα είχε την τιμητική του αύριο…

Για να σοβαρευτούμε όμως 

                                              

Κρατάμε   τη μοναδικότητα και την ομορφιά όλων των έργων που διαβάσαμε:

Στο Σολωμό την πραγμάτωση του «υψηλού» μέσα από το  «ωραίο», την αντινομία του νου και της φαντασίας. Την προσήλωση στο Χρέος, την ανάταση, τον πόνο και την πληρότητα.

Θυμόμαστε κι όλας τον μεγάλο ποιητή Φρήντριχ Σίλλερ στο " Ηρώ και Λέανδρος" να εμπνέει τον "Κρητικό" στο Σολωμό: ένας θείος, ολόγλυκος έρωτας, μια αγάπη που τους ζεύει στ΄αδαμάντινο αλέτρι της."  Εκείνος ρίχνεται " ως τρομερός κολυμβητής" τα βράδια  "στη μαύρη απεραντοσύνη του πόντου" για να φτάσει στην απέναντι ακτή και να δει την αγαπημένη του.Μέχρι που " απύθμενη άβυσσο" ανοίγει η τρικυμία και "σκοτεινή όλη η θάλασσα ρυτιδώνει".Εκείνη παρακαλεί τη θεά Αφροδίτη να ημερέψει το πέλαγος.Κι " άγριοι άνεμοι σωπαίνουν, ήρεμος σαν τον καθρέφτη γίνηκεν ο πόντος" για να της αποκαλύψει το νεκρό αγαπημένο στην ακτή...

 Στον Παπαδιαμάντη την αρκαδική ατμόσφαιρα που υπαγορεύει στο «σατυρίσκο του βουνού» τις πιο ορμέμφυτες διαθέσεις και τις εικαστικές , ποιητικές περιγραφές που ανασυσταίνουν  ιδεολογικά την πραγματικότητα.

Στο Βιζυηνό , τον Άνθρωπο που καταρρέει κάτω από το βάρος μιας αδυσώπητης, τυφλής, άγνωστης και πανίσχυρης θέλησης. Το απροσπέλαστο , αμετάδοτο βίωμα που μεταβάλει  εντός μας το ρυθμό του κόσμου. Κι όλα  τούτα διαλεγόμενα με τις ρητορικές  και του ρομαντισμού και του θετικισμού.

Στην Πολυδούρη  την αναζήτηση του απόλυτου, του τελεσίδικα ανέφικτου Έρωτα. Τη νέα δύναμη που δίνει σε φτωχές και τετριμμένες λέξεις ώστε ν΄αποκτήσουν εκφραστικότητα ασυνήθιστη. Την αυτόματη και πηγαία μεταστοιχείωση του βιώματος σε ποιητική γλώσσα.

Στον Εγγονόπουλο οι μεταθέσεις εννοιών και η καλλιέργεια του απροσδόκητου  που καταγράφουν  την πίκρα του για τα δεινά της  Ελλάδας. Το σημείο της διαφοράς  είναι εκείνο που η ποίηση δεν λέει….

Στον Αναγνωστάκη, διαβάζουμε το βίωμα  του πόνου και της ερημιάς στην  «αξέγραφτη αυγή », για να θυμηθούμε και τον συνοδοιπόρο του- σε φυλακές και εξορίες -  Άρη Αλεξάνδρου. Όταν « στις 5 το πρωί […] που θρυμματίζονται οι πόρτες του ύπνου τεμαχίζεται ο πρωινός χαρούμενος ήλιος στις κάθετες μαύρες γραμμές του μικρού παραθυριού» της φυλακής…

Και στον Ιωάννου  έρχεται η Θεσσαλονίκη  να πυροδοτήσει τη μνήμη ώστε χώρος και χρόνος  να συμπλεύσουν αδιάκοπα και αξεχώριστα. Η Ιστορία που γράφεται ξανά ως αίσθημα χαμού και ξεριζωμού. Ο ίδιος γίνεται το σώμα και η φωνή της πόλης , καταθέτοντας το δικό του μυθοποιητικό σύμπαν  γι αυτήν.

Τι άλλο να πούμε λοιπόν;

Καλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές!