Ερωτικόν

 Δεν ξέρω αν υπάρχει ο θεός  ή ο  άγιος του Έρωτα  αλλά , πάντως, αν υπάρχει , σίγουρα είναι θνητός  όπως εμείς...

Σπονδή λοιπόν, μικρή, σ΄αυτόν που για άλλους συσκοτίζει την ανθρώπινη νοημοσύνη ,   για άλλους  είναι ελπίδα πεπρωμένου και για κάποιους η μέθη της αναμονής

Μικρή Άρκτος

( απόσπασμα)

της Σιμπίλα Αλεράμο*

[...] Η μοιραία γυναίκα  της Κολέτ όταν εγκαταλείπεται από τον εραστή της, του λέει: «Δεν έχω πια κανένα δικαίωμα να στέκομαι μπροστά σου λυπημένη». Ιδού, λοιπόν, η ανωτερότητα και η δυστυχία της γυναίκας στον έρωτα. Γιατί η γυναίκα θέλει να προσδώσει στον έρωτα ένα πνεύμα ελευθερίας μέσα απ' οποιοδήποτε μαρτύριο, απ' οποιαδήποτε ενοχή, όπως επίσης μέσα απ' οποιαδήποτε φιλοδοξία και όνειρο. Η γυναίκα θέλει να είναι αυτή η ίδια ο έρωτας που μόλις γεν­νήθηκε εκείνη τη στιγμή. 0 άντρας, αντιθέτως, δεν αισθάνεται καθόλου την ανάγκη μιας καθ' ολοκληρίαν βυθοσκόπησης στον έρωτα.

Η Δεισδαιμόνα: ο ιδανικός τύπος της ερωτευμένης και υπόδουλης γυναίκας που, αφότου ο άντρας της την έκανε δικιά του θαμπώνοντας την ως ανώτερος της, η ίδια αισθάνθηκε αμέσως ότι μοίρα της ήταν να πεθάνει κάτω από τον ζυγό του, άλλωστε πέθανε τη μέρα που του δόθηκε, δεν υπήρχε πια παρά μόνον μέσω αυτού, και διαμέσου της δικής του και μόνον ικανοποίησης. Έτσι, όταν η ζήλεια κυριεύει τον Μαυριτανό και αυτός εκτοξεύει τους πρώτους φρικτούς σαρκασμούς, η Δεισδαιμόνα δεν τρομάζει, δεν διστάζει καθόλου για τον εαυτό της, σχεδόν δεν νιώθει την ωμότητα της βίας, δεν βλέπει άλλο από τον σπαραγμό της καρδιάς του εραστή της και δεν βαρυγκομά παρά μόνο για την ανικανότητα της να τον ελευθερώσει. Αυτή, είναι ένας μίσχος τρυφερός και ανίκανος ν' απομακρύνει τη σκιά που έκρυψε τον ήλιο.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας άντρας και μια γυναίκα. Είπε ο άντρας στη γυναίκα: «Μα γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου; Εί­ναι βλακεία αυτό που κάνεις». Η γυναίκα του απάντησε τότε: «Ναι, μπορεί και να 'ναι βλακεία, εσύ όμως που είσαι έξυπνος τι έχεις να φοβηθείς από μια βλακεία;». 0 άνδρας τότε θύμωσε: «Δεν φοβάμαι καθόλου. Απλώς δεν θέλω να μ' αγαπάνε. Μου δίνει στα νεύρα». «Παράξενο», ανταπάντησε η γυναίκα, «εγώ που αγαπώ νιώθω λι­γότερο βάρος από σένα που δεν αγαπάς. Εγώ, που υφίσταμαι αυτό το κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, νιώθω, παρ' όλα αυτά, λιγότερο θύμα από σένα που αντιδράς αρνούμενος ακόμα και την ύπαρξη του».

Αγαπάμε τα πράγματα όχι τόσο για ό,τι θετικό μας προσφέρουν όσο γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν και μπορούμε να υπάρχουμε μαζί τους σε στιγμές έσχατης ανάγκης.

Τι σημαίνει για μένα ο Α.; Δεν είναι μόνο έρωτας, μολονότι εάν εγώ παλιά δεν είχα αγαπήσει άλλον άνδρα δεν θα αναζητούσα και δεν θα εύρισκα σ' αυτόν τώρα τη χαρά της ζωής. Τότε, τι είναι; Η σκέψη μου γι' αυτόν μου γεννά ένα ρίγος, μια ικανοποίηση που καμιά άλλη ύπαρ­ξη δεν μου χάρισε πριν. Μου φαίνεται, λοιπόν, πολύ ανθρώπινο κάθε εποχή να επιθυμείς διαφορετικά από εκείνη την προηγούμενη, παγερή σου περίοδο της ευστροφίας του νου, που ξέρει μόνο να διαλογίζεται εν σιγή. Για μένα ο Α. είναι η ανάλαφρη λαχτάρα του ονείρου, όλα όσα η ψυχή μας περιέχει, τα εξαίσια, τις αδυναμίες της, το άφατο, την ακόρεστη λαχτάρα για ομορφιά και αρμονία. Ποτέ κανένας, πριν απ' αυτόν, δεν μου πρόσφερε αυτήν τη φωτεινή πλήρωση της μηδαμινότητας και της ευθραυστότητας μου κι αυτήν τη μυστική έξαψη του να συνειδητοποιώ ποια είμαι μέσω του ανείπωτου. 0 άντρας, που σήμερα  αγαπώ, εξυμνεί τη βούληση και την ορμή μου και με ωθεί στη δύναμη της δημιουργικότητας, γιατί με διάλεξε για να μεταφέρω μαζί του τη ζωή: έτσι νιώθει τον έρωτα αυτός, τον αναζήτησε σε μένα, κι εγώ τον δέχτηκα με απόλυτη αυταπάρνηση. Και δεν νομίζω πως αστοχώ όταν για σύντομες στιγμές κυριεύομαι από μια επιθυμία να κλάψω και να αφανιστώ, ενώ αυτός ελάχιστα συμμετέχει. Ο έρωτας νικά πάντα και σε πολλές περιπτώσεις επικρατεί, κυρίως γιατί αυτός είναι η ίδια η ζωή και τίποτε άλλο δεν υπάρχει ανώτερο της. Όμως, ό,τι η ζωή δεν συλλαμβάνει και ό,τι δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά αποκαλύπτεται μόνο σαν πικρό μειδίαμα, ή από τα χείλη ενός μικρού παιδιού ή από ένα νέφος ρόδινο στον ζωηρό ουρανό [...]

Απόδοση στα ελληνικά:  Θάνος Φωσκαρίνης

* Sibilla Aleramo, 1876 – 1960