Αφού για να γνωρίσεις τον κόσμο αρκεί ένα ανεξήγητο όνειρο

 

 

 

ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ Ι 

 

                                                Αναζητώντας καταφύγια

          Καταφύγιο είναι ο «τόπος» (γενικά) ή ο κατάλληλα διαμορφωμένος και συνήθως υπόγειος χώρος (ειδικά), στον οποίο καταφεύγει κάποιος προκειμένου να προφυλαχτεί από κινδύνους και απειλές, από δυσμενείς καιρικές συνθήκες, από διώκτες ή ενοχλητικούς, να κρυφτεί, να προστατευτεί, ή απλώς να ησυχάσει. Αυτά ως προς την κυριολεκτική σημασία, αλλά εδώ θα μας απασχολήσει η μεταφορική σημασία της λέξης, τα καταφύγια δηλαδή  που σχετίζονται με τον ψυχικό βίο των ανθρώπων, σε συνάρτηση βέβαια με την πραγματική ζωή τους. Τέτοιο καταφύγιο της ψυχής είναι πρώτα πρώτα το όνειρο, στο οποίο καταφεύγουμε για να  αποφύγουμε μια πεζή πραγματικότητα, που μας περιβάλλει.    «Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;»  έλεγε η Κική Δημουλά …
         Άλλες φορές η πραγματικότητα  δε μας χωράει, μας πιέζει, μας προκαλεί ανία, πλήξη, θλίψη, απογοήτευση, μας φέρνει δυσκολίες, εμπόδια, διαψεύσεις, ανατροπές, ασθένειες, ενίοτε μας υποχρεώνει σε ανώμαλες ή αναγκαστικές προσγειώσεις και άλλοτε πάλι μας μαυρίζει τη ζωή σε βαθμό που κάποιοι καταφεύγουν στην αυτοκτονία, αλλά δεν εννοούμε εδώ τέτοιο καταφύγιο. Εννοούμε τη νοερή καταφυγή σε μια άλλη, μια δεύτερη πραγματικότητα, που τη φτιάχνουμε εμείς μόνοι μας κατά το αίσθημα και την επιθυμία μας σαν μηχανισμό άμυνας, ένα ιδιωτικό καταφύγιο, όπου καταφεύγουμε για να αντέξουμε και να αντισταθούμε. Ένα καταφύγιο-υποκατάστατο ζωής, που μας διαφυλάσσει, μας παρηγορεί, μας βοηθάει να υπομείνουμε τις δυσκολίες και τις αναποδιές τρέφοντας την ελπίδα του άλλου και του καλύτερου. Αυτή η δεύτερη  πραγματικότητα, του ονείρου και της φαντασίας, γίνεται συχνά δίχτυ προστασίας, σανίδα σωτηρίας αλλά και κίνητρο δράσης. « Κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη» τραγουδούσε ο Σαββόπουλος  και όλοι καταλαβαίναμε, νιώθαμε τι σήμαινε …  Το όνειρο γίνεται ασφαλές καταφύγιο που μπορεί να καλύψει το κενό, την έλλειψη, το έλλειμμα, έστω και προσωρινά, έστω και με τρόπο μη πραγματικό, ουτοπικό.

          Όταν μάλιστα αυτό το καταφύγιο, αφυπνίζοντας κάποιες λανθάνουσες δυνάμεις, βρίσκει διέξοδο είτε  στην τέχνη (που έχει και πολλές πόρτες) είτε στην έρευνα, την επιστήμη, το φιλοσοφικό στοχασμό, τη θρησκευτική αφιέρωση, την πολιτική-κοινωνική δράση είτε ακόμα στην επιχειρησιακή-επαγγελματική ή στη συναισθηματική-ερωτική αφοσίωση, τότε το όνειρο προεκτείνεται στην πραγματική ζωή και το καταφύγιο γίνεται χώρος επιτυχίας και ευτυχίας. Γίνεται ώθηση  για δημιουργία, για ποίηση με την ευρύτερη δυνατή έννοιά της .

      Υπάρχουν ποικίλα καταφύγια για όλους. Ένα σύνολο θετικών καταφυγίων αποτελούν τα λεγόμενα χόμπι, με την προϋπόθεση βέβαια ότι υπάρχει ελεύθερος χρόνος και ότι δεν υποχρεώνουν οι ανάγκες του βίου τον άνθρωπο να δουλεύει συνεχώς για να τα βγάλει πέρα. Χόμπι (hobby) λοιπόν είναι η ευχάριστη ασχολία με την οποία επιλέγει κάποιος, ερασιτεχνικά ή εθελοντικά, να περνάει τον ελεύθερο χρόνο του. Τα χόμπι είναι πολλά και ο καθένας ακολουθεί αυτό που του ταιριάζει, ατομικό ή ομαδικό. Άλλος έχει χόμπι το κυνήγι, άλλος το ψάρεμα, άλλος τα ταξίδια, άλλος φωτογραφίζει, ζωγραφίζει,  διαβάζει (λογοτεχνία, ιστορία κ.λπ.), γράφει (αναμνήσεις, επιστολές κ.λπ.), αθλείται, πεζοπορεί, ορειβατεί, ψαρεύει, κεντάει, πλέκει, ακούει κλασική μουσική, μαγειρεύει, παίζει κάποιο όργανο, μετέχει σε χορωδίες, σε θεατρικούς ή χορευτικούς ομίλους, σε μουσικά συγκροτήματα, σε σωματεία, μαστορεύει ή σερφάρει στο διαδίκτυο, αλληλογραφεί κ.λπ. Άλλος πάλι είναι συλλέκτης (συλλέγει φυτά, γραμματόσημα, νομίσματα, δίσκους, φωτογραφίες, παλαιά βιβλία, κάρτες κ.λπ.) άλλος βλέπει τηλεόραση, ταινίες, και ό,τι αγαπάει ο καθένας, αρκεί να είναι κάτι σταθερό και η ενασχόληση με αυτό να δίνει ευχαρίστηση στον άνθρωπο, διώχνοντας την ανία, την πλήξη, τη στενοχώρια, το κενό και δίνοντας την αίσθηση της δημιουργίας. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που έχουν καταφέρει να μετατρέψουν το χόμπι τους σε προσοδοφόρο  επάγγελμα και σε παραγωγική δραστηριότητα ή να διακριθούν ως ερασιτέχνες σε διάφορους τομείς.

    Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε και τα διάφορα ιδεολογικά καταφύγια στα οποία συχνά προσφεύγουν πολλοί, όπως είναι οι ποικιλώνυμες οργανώσεις και ενώσεις με θρησκευτικό, πολιτικό, οικολογικό ή άλλο χαρακτήρα και με σκοπό τη στράτευση, τη στρατολόγηση, τον προσηλυτισμό και τη δημιουργία πιστών οπαδών. Εδώ εντάσσονται και οι φανατικοί οπαδοί διαφόρων, ποδοσφαιρικών κυρίως, ομάδων, συνασπισμένοι σε «συνδέσμους». Αυτά τα ιδεολογικά καταφύγια θεωρούνται θεμιτά και κοινωνικώς αποδεκτά, εφόσον κινούνται σε πλαίσιο νομιμότητας και δεν εκτρέπονται σε αρνητικές ή βίαιες συμπεριφορές. Αντίθετα, υπάρχουν κάποια άλλα καταφύγια που θεωρούνται κακόφημα και η καταφυγή σ’ αυτά αποβαίνει πάθος συχνά καταστροφικό, όπως είναι π.χ. η χαρτοπαιξία και ο τζόγος ή η συμμετοχή σε συμμορίες με δράση κοινωνικά απαράδεκτη και απαγορευμένη. Στο σημείο αυτό μπορούμε τέλος να αναφέρουμε και τα αρνητικά καταφύγια των αποκαλούμενων τεχνητών παραδείσων, όπως είναι το αλκοόλ και τα ποτά, τα ποικίλα ψυχοτρόπα φάρμακα και οι ναρκωτικές ουσίες, που συνήθως δημιουργούν εθισμό και είναι επικίνδυνα για την υγεία και για την ίδια τη ζωή, ένα είδος βραδείας αυτοκτονίας.

         Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν ποικίλα καταφύγια, στα οποία οι άνθρωποι μπορούν να καταφύγουν είτε για να γεμίσουν τη ζωή τους είτε για να αντιμετωπίσουν αντιξοότητες είτε για να ελαττώσουν τη μιζέρια του βίου με κάποιο ελκυστικό υποκατάστατο, μια και η καθημερινή δουλειά τους δεν τους δίνει συνήθως άλλη ικανοποίηση πέρα από την κάλυψη αναγκών βιοπορισμού. Ο καθένας ας βρει το καταφύγιό του….

Μπαλάσκας Κώστας, Νέα Παιδεία. Τεύχος 176. 2021( Πολύτροπη Γλώσσα)

 

ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΙ

 Ζητώντας  καταφύγιο στην Αθήνα ….

​        Εθισμένοι οι Αθηναίοι στο κλίμα παρακμής της πρωτεύουσας, ξαφνιάζονται όταν ακούν τα όνειρα πολλών νέων από χωριά και επαρχιακές πόλεις. Οι περισσότεροι νέοι εξακολουθούν και ονειρεύονται την ελευθερία της Αθήνας και η απόδραση στην ανώνυμη μητρόπολη αποτελεί στόχο και καταφύγιο  για τα όνειρά τους  ακόμη και σήμερα, που δεν υπάρχουν δουλειές.

     Άκουγα πρόσφατα την περίπτωση ενός νέου που, παρά τις δυσκολίες, τις κλειστές πόρτες, τις ψεύτικες υποσχέσεις, ονειρεύεται ακόμη και μια γκαρσονιέρα σε παλιά πολυκατοικία της πρωτεύουσας προκειμένου να γευτεί με την ορμή της νιότης του την ελευθερία της μεγάλης πόλης.  «Και τι θα κάνει στην Αθήνα;», είναι η ερώτηση που ακολουθεί, αφού ούτε εξαιρετικές σπουδές υπάρχουν ούτε κάποια τέχνη. «Θα ψάξει μια δουλειά μερικής απασχόλησης και θα δει», είναι η απάντηση.

       Συζητώντας, διαπίστωσα ότι αυτή η περίπτωση δεν είναι εξαίρεση, αφού, παρά τη δυσφήμηση της Αθήνας (που ανταποκρίνεται σε μια θλιβερή πραγματικότητα), υπάρχει πάντα η επιθυμία του μεγάλου τόπου. Όχι για όλους, αφού η Αθήνα και ξένη και ανοίκεια είναι για πολλούς κατοίκους επαρχιακών πόλεων. Σε κάποιους προκαλεί φόβο ή απώθηση (λόγω μεγέθους και προβλημάτων ασφάλειας και λειτουργικότητας). Αλλά πολλές φορές ασκεί γοητεία, ιδίως στους νέους εκείνους που δεν είναι τόσο συμβατικοί ώστε να αρκούνται σε μια προβλέψιμη ζωή στην επαρχία. Αυτοί οι νέοι, 18-30, είναι οι περισσότεροι εγκλωβισμένοι ψυχικά και οικονομικά. Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους, με όποιες δυνάμεις έχουν ή μπορούν να αποκτήσουν, αλλά τις περισσότερες φορές βρίσκουν την κοινωνία πλήρως αδιάφορη. Αν βρουν δουλειά του ποδαριού, θα είναι για ελάχιστα χρήματα με συνθήκες δύσκολες. Παιδιά που έχουν χαρίσματα, αλλά προέρχονται από σπίτια που δεν τους έδωσαν εφόδια ή από προβληματικές οικογένειες, υποχρεώνονται να «κάψουν»  ό,τι ταλέντο μπορεί να έχουν σερβίροντας καφέδες και ζώντας σε σχετική ή ολική ένδεια.

        Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων Ελλήνων οι οποίοι δεν ανήκουν στο brain drain , γιατί ούτε χρήματα είχε η οικογένειά τους ούτε ίσως οι ίδιοι ήταν τόσο τολμηροί ή ταλαντούχοι. Είναι μια ολόκληρη γενιά που αντικειμενικά δίνει στην κοινωνία τον καλό μέσο όρο και που παραμένει πλήρως ανενεργή, χωρίς ερεθίσματα και ενθάρρυνση από την κοινωνία. Τριανταρίζουν βαριεστημένοι και απογοητευμένοι, σερβίροντας καφέδες, ή υφίστανται κακές συμπεριφορές γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Είναι και αυτό η Ελλάδα δυστυχώς… Δίνει ελπίδες καταφυγής  σ΄ένα καλύτερο αύριο και συχνά τις παίρνει πίσω ….

 

Νίκος Βατόπουλος, Καθημερινή 15/ 9/ 2018 ( διασκευή )

 

 

  ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΙΙ

 

Νικόλας Σεβαστάκης

Αγωνίες συνοδηγού

     Από τη θέση του συνοδηγού τρώει με τα μάτια του τον έξω κόσμο . Από τότε που θυμάται τον εαυτό του σε αυτή τη θέση το ίδιο πράγμα κάνει :  μετράει δέντρα, σαρώνει μαντριά και λοφίσκους αποδελτιώνει  τετραγωνισμένους αγρούς που έχουν το λαμπερό καφέ του φρεσκοκομμένου χώματος .

      Άνθρωπος που δεν οδηγεί, εκπαιδεύεται ,θέλοντας και μη , στη λεπτομέρεια . Εντοπίζει τις πτυχώσεις τού φωτός σε μία στέγη με κοκκινωπό κεραμίδι. Και με τον καιρό,  συνηθίζεις τα δυσανάγνωστα γκράφιτι που εμφανίζεται πλέον σε απίθανα μέρη,  σε τειχία,  σε σήραγγες στη μέση του πουθενά.

      Καθώς το υπεραστικό λεωφορείο διασχίζει τη χώρα, ο αιώνιος  επιβάτης αρπάζεται απελπισμένα από τις δασωμένες πλάγιες και τα ψευδοβιομηχανικά κτίρια των περιαστικών περιοχών ,από την αξιοθαύμαστη ασχήμια μιας μάντρας ελαστικών και της γκριζοπράσινες  σκιές επαναλαμβανόμενων ελαιώνων.

     Αρνείται πεισματικά να αποκοιμηθεί στη διαδρομή. Θέλει ανοιχτό το μάτι για να συλλαμβάνει και την πιο ασήμαντη απόχρωση : ένα διπλό το σπίτι με την ελληνική σημαία στο κοντάρι πλάι στα κλειστά παντζούρια ή δύο σκυλιά , που  καθώς νυχτώνει , μοιάζουν περισσότερο με εκείνα τα πρώτα κυνοειδή  που προσέγγισαν δειλά-δειλά τις καλύβες των καλλιεργητών της γης από τα υψίπεδα της Ανατολίας

      Ύστερα αποκαλύπτεται το ασημένιο σώμα του νερού στο βάθος και εκεί στο τελευταίο στρίφωμα του απογεύματος ,με ανεξήγητη ένταση στο στήθος του αναζητά το σημάδι του παράτολμο κολυμβητή, μία κεφαλή σπίρτου που οι ακτίνες του δύοντος  ηλίου την μεταμορφώνουν σε πτερύγιο καρχαρία .

       Διάφορα παρδαλά ονόματα της υδρογείου χορεύουν στο μυαλό του,  μέχρι τη στιγμή που ο οδηγός θα αποφασίσει να βάλει τέλος στην αυθαιρεσία της φαντασίας του επιβάτη. Με την εξουσία του στα πεπρωμένα του ανθρώπινου φορτίου του,  ο οδηγός υπενθυμίζει στον αποστάτη  μας τη χώρα,  τη στιγμή  και τους σιδερένιους νόμους της συγκεκριμένης πραγματικότητας.  Με τους  τεράστιους ώμους του , σουλούπι ανδρών των ειδικών δυνάμεων,   συντρίβει με μανία τους ελεύθερους συνειρμούς όπου περιπλανήθηκε για ώρα η αϋπνία του επιβάτη.

 

Από τη συλλογή διηγημάτων « Γυναίκα με ποδήλατο»

Εκδόσεις Πόλις , 2014

 

 

 

ΘΕΜΑΤΑ

Α) Να παρουσιάσετε συνοπτικά  σε 80 περίπου λέξεις , τι εννοεί ο Κ. Μπαλάσκας με τον όρο « καταφύγια» , στο κείμενο Ι , και γιατί τα θεωρεί απαραίτητα    για τον άνθρωπο ;                                                                                                                                                                                                                                                                              ( 15 μ. )

Β1) Να χαρακτηρίσετε ως Σωστές ή Λανθασμένες τις παρακάτω προτάσεις , τεκμηριώνοντας την απάντησή σας με συγκεκριμένες κειμενικές αναφορές   από τα κείμενα Ι και ΙΙ

1.                                  Η ερασιτεχνική ενασχόληση με ένα χόμπυ δεν μπορεί να αναδειχθεί σε  παραγωγική δραστηριότητα ( κείμενο Ι)
2.                     Τα όνειρα των ανθρώπων , αν  και συχνά είναι απραγματοποίητα , δύνανται να πληρώσουν τα εσωτερικά ελλείμματά τους ( κείμενο Ι )
3.                         Στη σύγχρονη εποχή που η ανεργία καλπάζει  οι νέοι δεν ονειρεύονται πια την εγκατάστασή τους στην πρωτεύουσα, στην Αθήνα ( κείμενο ΙΙ)
4.                          Οι νέοι που έχουν τα κατάλληλα εφόδια ή χαρίσματα καταφέρνουν  τελικά να αποκτήσουν μια κερδοφόρα και αξιοπρεπή εργασία ( κείμενο ΙΙ)
5.             Καταφύγια που στοχεύουν στον ιδεολογικό  προσεταιρισμό των ανθρώπων  είναι κατακριτέα και απαράδεκτα ( κείμενο Ι)

 (                                                                                                                                           ( 10 μ.)                                                                                                                                                                                               

Β2)  Ένα από τα χαρακτηριστικά του κειμένου του Μπαλάσκα είναι η διακειμενικότητα ( δηλαδή η  άμεση αναφορά του  σε άλλα κείμενα) Να εντοπίσετε τις αναφορές αυτές   και να  συζητήσετε τι κατά τη γνώμη σας πετυχαίνει με τη συγκεκριμένη επιλογή.                                                                                                                                                                                                                                                                                    ( 15 μ. )

Β3) α)  Ποιος είναι ο τρόπος οργάνωσης της πρώτης παραγράφου του κειμένου Ι  ( «  Καταφύγιο είναι …Δημουλά» )   και πώς εξυπηρετεί την πρόθεση του συγγραφέα ;                                                                                                                                                                                                                                                                               (  8 μ. )

    β)   Στα δύο κείμενα Ι και ΙΙ      αποδίδεται η έννοια του « καταφυγίου»  από διαφορετική οπτική  και με διαφορετική πρόθεση . Να  παρουσιάσετε   αυτή τη διαφορά   μέσα σε 80 – 100 περίπου λέξεις                                                                                                                                                                                                                                                         ( 7 μ. ) 

   Γ) Να διατυπώσετε το ερμηνευτικό σας σχόλιο για το κείμενο ΙΙΙ , παρουσιάζοντας το κύριο ,κατά τη γνώμη σας, θέμα του. Να συμπεριλάβετε στην απάντησή σας σχετικούς με το θέμα δείκτες του κειμένου  και την προσωπική σας ανταπόκριση  σε αυτό ( 150- 200 λέξεις )

                                                                                                                                                                                                                                                                                       ( 15 μ. )

  Δ) Σε μια προσωπική σου ανάρτηση σε νεανικό  ιστολόγιο , όπου γίνεται συζήτηση για τις αντιξοότητες και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στον σύγχρονο κόσμο, να περιγράψεις ποια μπορεί να είναι τα δικά σου καταφύγια, για ποιους λόγους τα επιλέγεις και πώς λειτουργούν λυτρωτικά για σένα. ( 350 περίπου  λέξεις )     

                                                                                                                                                               (30 μ. )

           

                    ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

 

 

       Κεντρικό θέμα του κειμένου είναι η ανάγκη κάποιων ανθρώπων-  οι οποίοι έχουν κατακτήσει ουσιαστική και βαθιά πνευματική ωριμότητα-  να αναζητήσουν την αλήθεια των πραγμάτων που  τους περιβάλλουν και  να στοχαστούν πέρα από την επιφανειακή τους  πρόσληψη . Ο  ήρωας και οι σκέψεις του γίνονται αντικείμενο μιας λεπτομερούς περιγραφής από το συγγραφέα,  μιας κινηματογραφικής σχεδόν αποτύπωσης του  έσω εαυτού.  Αφορμή  αποτελεί μία διαδρομή ,ένα ταξίδι στο οποίο ο ήρωας είναι συνοδηγός , γεγονός που σημαίνει αυτόματα πως  έχει τη δυνατότητα να παρατηρεί και να σχολιάζει τον κόσμο που τον περιβάλλει ανενόχλητος χωρίς να έχει την έγνοια  του στα δρώμενα « του ανθρώπινου φορτίου»  όπως ο οδηγός που οφείλει να βρίσκεται σε εγρήγορση και να προσλαμβάνει μία « συγκεκριμένη πραγματικότητα με σιδερένιους νόμους»  . Η  πραγματικότητα , ο κόσμος που βλέπει ο  οδηγός έχει ως μοναδικό χαρακτηριστικό του την αλήθεια των αισθήσεων και της λογικής που « συντρίβει  με μανία τους ελεύθερους συνειρμούς»  του συνοδηγού , του επιβάτη . Η  βαθιά αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο(  επιβάτη και οδηγό)  αποδίδει - συμβολικά και μεταφορικά -  την προσωπική ματιά που έχει ο κάθε άνθρωπος για τη ζωή : άλλοι  την προσπερνούν βιαστικά προσλαμβάνοντας  μόνο ό,τι οι εμπειρίες τούς προσφέρουν,  άλλοι  όμως έχουν βαθύτερους προβληματισμούς και αναζητήσεις γι αυτήν . Οι λεπτομερείς περιγραφές του τοπίου ,το μέτρημα των δέντρων,  οι « πτυχώσεις του φωτός»,  οι στέγες , η «σύλληψη των δύο ασήμαντων αποχρώσεων»  αποδίδουν - με λυρική αλλά ταυτόχρονα και  ρεαλιστική εικονοπλασία - την  ίδια τη  ζωή και τον τρόπο που ο καθένας την προσλαμβάνει.  Ο συνοδηγός αφήνει  το βλέμμα του να περιπλανηθεί έξω από την επιφάνεια και για αυτό ό,τι περιγράφει  ενδύεται με λέξεις  φορτισμένες  συναισθηματικά : το νερό αποκτά «ασημένιο σώμα» , τα  συνηθισμένα «περιπλανώμενα σκυλιά» παρομοιάζονται με αυτά της αρχέγονης ράτσας ,  το κεφάλι του κολυμβητή  παρομοιάζεται  σαν πτερύγιο καρχαρία.

     Η   « αϋπνία» του επιβάτη εντέλει   ας  γίνει η δική μας στάση ζωής , η  στάση του  δικού μας  πνεύματος ·  του πνεύματός μας  που οφείλει  να βρίσκεται σε εγρήγορση, να προσπερνά την επιφάνεια ,την ύλη, το προσωρινό και    μεταφέρεται   στη σφαίρα της βαθύτερης ομορφιάς των πραγμάτων και της ζωής.

                                                                                                             

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ : 

• Το κριτήριο αξιολόγησης  στηρίχτηκε  σε ιδέα της Πολύτροπης Γλώσσας  .Το ψηφιακό έργο «Πολύτροπη Γλώσσα» (http://politropi.greek-language.gr), αναρτημένο στην «Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα» του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, προσφέρεται, αναμορφωμένο και εμπλουτισμένο, ως πόρος για τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Λογοτεχνίας. Το 2021 συγκροτήθηκε η νέα ομάδα της Πολύτροπης Γλώσσας , στην οποία συνεργάζονται τα καινούρια μέλη, οι φιλόλογοι Ανδρέας Γαλανός, Μαρία Ζωγραφάκη και Ελένη Παπαδοπούλου, με τους φιλολόγους Γιούλη Αλεξίου, Άβρα Αυδή, Ελένη Λόππα και Πανταζή Μητελούδη. 

 

 

• Νικόλας Σεβαστάκης : γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1964. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο και πολιτική θεωρία στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Lyon II της Γαλλίας.  Είναι  καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ.  Η συλλογή  διηγημάτων « Γυναίκα με ποδήλατο» είναι η πρώτη πεζογραφική δοκιμή του , πραγματικά εξαιρετική .