Πέρασα
το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος συντροφιά
με μια εξαιρετική, καινούργια ποιητική συλλογή :
Ο παίκτης και το παίγνιο, της Ζωής
Καραπατάκη , από τις εκδόσεις Νησίδες.
Η Ζωή Καραπατάκη είναι φιλόλογος και εργάζεται στη Μέση
Εκπαίδευση. Κατάγεται από το Πλωμάρι Μυτιλήνης και μένει στην Αθήνα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος , ο παίκτης που νιώθει
κυρίαρχος του παιχνιδιού , και το παίγνιο που είναι μεν το παιχνίδι , αλλά είναι και το άθυρμα, είναι εκείνος που βρίσκεται στην απόλυτη διάθεση κάποιου
άλλου , εκείνος που έχει χάσει την αυτονομία του. Δηλαδή ο άνθρωπος του σήμερα …
Μια σπουδαία ποιητική συλλογή, που με γλώσσα κρυπτική στα σημεία, αλλά μεστή και
λειτουργική, ψηλαφεί την ανθρώπινη ύπαρξη σε βάθος ∙ την ανθρώπινη ύπαρξη που
συναντάται με τοπόσημα του αντικειμενικού κόσμου, με τη
φιλοσοφική σκέψη, με την Ιστορία,
με το περιεχόμενο του εσωτερικού
ανθρώπου πίσω από το κοινωνικό προσωπείο του.
Κάθε
λέξη, κάθε ποίημα , αναδομεί και
διασώζει ό, τι νιώθουμε όλοι , αλλά ποτέ – ίσως- δεν ομολογήσαμε : τις
σκέψεις , τις ανησυχίες για έναν κόσμο
διάτρητο και αποσαθρωμένο από την αδιαφορία και τον ατομικισμό .
Αίτημα
αναπάντητο , για την ποιήτρια, ο ηθικός
επανεξοπλισμός της πολιτικής ζωής ,της δικής μας ζωής, που βάλλεται από τη διαφθορά και την αδράνεια .
Τρώες 2016
Δούρειοι ίπποι οι πολιτικοί
Κανιβαλίζουν
Πάνω στο θυμωμένο κορμί
Μιας πολυτραυματισμένης χώρας
……………..
Καθόμαστε πάνω σε μια πληγή
Που δεν πιστεύουμε στη γιατρειά
της
Και την κοιτάμε όπως
Οι τουρίστες τον κρατήρα ενός
ηφαιστείου
Φλεγμαίνουσες ψυχές κι εμείς
Αποδιωγμένες απ’ την Ιστορία μας
Λιπαίνουμε με την κατήφειά μας
Τις προσδοκίες των εισβολέων
Και πίσω
από την υποταγή, ο φόβος. Ο φόβος που
υποδουλώνει , που υποτάσσει.
Ο φόβος
Ο φόβος πάντα
Τη φωνή σου αλλάζει
Με ανέμου ριπές
Και με λάμψεις μετάλλου
Προσομοιάζει
Πιστεύεις πως έτσι
Πως μόνο έτσι η ζωή θα κυλάει
Στην άκρη να βάζεις
Στη λήθη να σπρώχνεις
Αυτό που πονάει
Στη νύχτα να πνίγεις
Τον καημό και το άλγος
Μην έρθει η μέρα
Και είσαι ένας άλλος
Μην έρθει η μέρα
Κι εσύ
είσαι ένας άλλος
Αλλού
τοπία της πατρικής γης συμπορεύονται με
την ανθρώπινη μοίρα και τ΄ όνειρο .
Στο « Θερινό Ηλιοστάσιο» :
Ολόγυρα οι ελιές σφιγμένες
Έσπρωχναν τις ρίζες τους
Βαθύτερα για νερό
…………………..
Ήξεραν
Μέσα στην κολυμπήθρα του ήλιου
Βρισκόμασταν όλοι
Εμείς οι άνθρωποι , τα δέντρα
Τα πουλιά, το χώμα , ο αέρας
Ο χρόνος πολλαπλασιαζόταν
Μέσα μου
Και γινόμουν
Φως
Αλλού συνομιλεί για την Ποίηση με τον Ιρλανδό ποιητή William Butler Yeats:
Τα λόγια
όμως
Ακονίζονται δύσκολα
Η
αιχμηρότητά τους
Απαιτεί
δεξιοτεχνία
Πάνω στο
τιμόνι
Όπως και
το πέρασμα
Του
πλοίου
Ανάμεσα
από δυο πέτρες
Που είναι έτοιμες
Να
κλείσουν
Μιλά και για την ίδια τη φύση της ποίησης :
Με την
Ποίηση « ο κόσμος γινόταν κατοικήσιμος» , αφού
« το ποίημα έρχεται όταν είναι αργά για
πράξεις ή μετάνοια
Έρχεται σαν επανόρθωση
Έρχεται
για να καλύψει
το χώρο του βιωμένου κενού…»
Η Ζωή
Καραπατάκη με τον δικό της ποιητικό
τρόπο, μας κάνει πιο εύκολα, τα αφόρητα κι όσα πληγώνουν τους ανθρώπους. Γιατί τα ποιήματά της μας θυμίζουν πως :
«Κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη
καρδιά, φορτωμένη όλο τον κόσμο»
